Riskrem i ny drakt

Riskremen skal ein ikkje tulle for mykje med. Han er best når han er luftig, søt og med perfekt balanse mellom mengda kokte riskorn og krem. Aller best smaker han etter mi meining med ein kirsebærsaus til, men her er variantane og preferansane mange.

Tradisjonelt – og ofte framleis – er riskrem eit produkt av restane frå risgrauten ein har servert tidlegare på dagen. Sånn sett har vi endå ein grunn til å heie på riskremen. For matsvinn er heilt feil, i jula som elles i året.

Desserten vi presenterer her, har dobbelt restepotensial: Han kan lagast av grautrestar eller av restar frå ein tidlegare riskremdessert.

Når det gjeld sjølve basen, risgrauten, så har eg enda opp med å blande risen og mjølka i ei gryte eller i ei eldfast form, og bake han i omn med lokk eller aluminiumsfolie på. Då opplever eg at risgryna absorberer væska mykje jamnare, og – kanskje aller best – eg slepp å bekymre meg for at grauten brenner seg i botnen og for å røre unødig mykje i han. Mykje røring vil ofte knuse gryna, noko som ikkje er så heldig for konsistensen.

Som tilbehøyr har eg brukt ein annan juleklassikar denne gongen, nemleg klementinar. Lagar du ein rask karamell på sukker, ein knert smør og nokre heile, varme krydder, får du ein fantastisk karamellsaus som klementinbåtane kan vendast inn i. Om du ønskjer litt ekstra sprøheit i desserten, kan du grovhakke litt brente mandlar som blir strødde på toppen. Eller du kan prøve eit morosamt og sprøtt tilbehøyr av sjokolade. Då steikjer du kvit sjokolade på steikjebrett med bakepapir til han har vorte brun, men ikkje brent. Etter at sjokoladen har fått kjølt seg ned, kan du hakke den opp i mindre bitar – og vips har du noko som minner om Daim.

Om alt dette verkar masete midt i julestria, så kuttar du berre opp julemarsipan i små bitar og dyttar dei innimellom klementinbåtane. Dei søte, seige smaksbombene løftar smaken og gjer desserten ekstra «julete».