Vesterålingar stortrivst på Framnes

Åtte av desse er syskenborn.

Tenk deg at du flyttar frå familie og vener og heilt frå Vesterålen i Nord-Noreg til Kvam. Frå eit ope landskap langs kysten til eit landskap med fjord og fjell som kan følast litt trongt. Du veit at du ikkje får sjå heimstaden din på fleire månader, og at du skal gå på denne skulen i tre år.

Nettopp dette gjorde Regine Christiansen (17). Ho går i 2. klasse på Framnes. Christiansen byrja her fordi storesyster og syskenborn av henne hadde gått her før, og fordi ho hadde høyrt mykje positivt om skulen.

– Det å gå på Framnes var veldig vanskeleg i starten – det å vera borte frå foreldre, brør og vener. Det var vanskeleg å verta van med heilt nye tilhøve, heilt andre dialektar og eit heilt nytt miljø. Men det har heldigvis berre gått betre og betre, seier Christiansen.

Korleis det starta

Framnes-flokken frå Vesterålen starta med Evensen-slekta. I den er dei 35 syskenborn, og slekta har spreidd seg rundt i heile landet. Matias Haughom var det fyrste av syskenborna som kom frå Vesterålen og byrja på Framnes. Sju andre i slekta ynskte å gå i hans fotspor, og tre av dei var systrene hans.

Thomas Evensen (21) er eit av syskenborna til Haughom. Han arbeider i dag som assistent og volleyballtrenar. Han har sjølv gått på Framnes. Det kristne miljøet der har vore for han.

– Eg visste at miljøet her var mykje betre enn i nord. Eg hadde veldig få kristne vener, noko som gjorde at det var vanskeleg å få åndeleg påfyll eller ha åndelege relasjonar til andre. Då eg starta her, fekk eg fleire vener og vart tryggare i trua.

Lærar Lisbeth Fredheim Oma (58) kjem opphavleg frå Vesterålen og har jobba på Framnes sidan 2006. Ho flytta til Kvam i 2005. Mannen hennar er frå Øystese. Ho er veldig begeistra for og glad i Vesterålen.

– Eg saknar naturen, men samstundes er Hardanger veldig fint. Eg har moglegheita til å gå på tur i fjella. Eg saknar kysten og havgapet i Vesterålen. Nokre gonger føler eg det vert litt trongt inne i fjorden her når det er grått og regn. I Vesterålen har me eit litt meir ope landskap. Eg saknar òg dette med folk sin veremåte. Det er ein litt annan måte å omgåast på. I Nord-Noreg er ein kanskje meir direkte, og du veit kvar du har folk. Akkurat det var ein overgang til her, kor folk er litt meir tilbakehaldne.

Nordlendingar på Framnes

Nordlendingane er lette å kjenna att på grunn av dialekten. Både Evensen og Oma meiner det er positive og negative sider med dette.

Evensen seier at mange synest det er artig med dialekten, og folk prøver å etterlikna han heile tida. Det er artig for han òg.

– Folk tullar med at me rir på reinsdyr og at me har isbjørnar. Men me er eigentleg ikkje så langt nordfrå.

Han oppfattar at folk ser på nordlendingar som eit koseleg eller artig folkeslag, og det skapar god stemning.

Oma seier ho ikkje gløymer dialekten sin. «Det går ikke ann å glemme dialekten når alle går rundt å herme etter meg. Men samtidig så kan det være litt irriterandes når folk ikke treffer, altså når de hermer også hører æ at det ikke stemmer. Da tenker æ hold no helder stillt. Æ pleier å si: det er bare å øve på nordlandsdialekten for det er den vi alle skal snakke når vi kommer til himmelen, for det skal jo være perfekt, alt skal være godt og bra, og da må du jo ta den beste dialekten», seier ho.

HF gjer merksam på at artikkelforfattarane er mediefagselevar ved Framnes Kristne Vidaregåande Skule. Red.