– Veldig kjekt til å vera så bale

– Kroppen er ikkje så god i dag. Eg slit med å koma meg opp og ned trappene på jobb, og må innrømma at eg har teke heis, seier Mathias Dahl Ellingsen.

Han er lærar ved Norheimsund skule. Sundag sprang han maraton for fyrste gong. 42,2 kilometer i joggesko på vegen i Valencia. Tysdag tok han med nokre av elevane på isbading i bassengtimen.

– Eg håpar det hjelper litt, seier han.

For løpet har sett spor i kroppen. Dei fyrste to og ei halv milene gjekk fint, men så vart det verre. Allereie etter 27 kilometer hadde Ellingsen «alvorleg vondt» overalt, i lår, leggar, hælar og tær, seier han. Då hadde han 15 kilometer att til mål. Difor tenkte han på løypa som dei lokale vegane han har trent. No er det berre frå Lid Jarnindustri og heim, no er det frå fossen og heim, frå kinoen og heim, tenkte han.

– Frykteleg langt

Ellingsen hadde god tid til å tenkja etter kvart som kilometerane vart tilbakelagde.

– I starten tenkte eg på at eg ikkje måtte springa for fort. Det er lett å bli riven med. Ein må halda igjen og springa akkurat fort nok. Når ting etter kvart byrjar å gå på stumpane, må ein tenkja positivt. Eg klarte faktisk å overtyda meg sjølv om at eg ikkje hadde det så gale, seier Ellingsen.

Han seier at han i periodar hadde nok med å konsentrera seg om å setja den eine foten framføre den andre. Då spring ein med hovudet. Men å bryta løpet var aldri eit tema. Fleire gonger tenkte han: «No går det ikkje spesielt fort.» Han fortel at ein av dei som deltok i fjor, ikkje hugsa dei siste sju kilometerane av løpet. Ellingsen ville ha med seg avslutninga, og er nøgd med at han hugsar alt.

Læraren har sprunge fleire halvmaratonar tidlegare. Han visste at heilmaraton er langt, men det er frykteleg langt, konkluderer han.

– Ein må grava verkeleg djupt over lang tid.

– Kvir seg

Valencia Marathon samla 35.000 løparar. Ellingsen fortel at det er mykje folk som heiar og lagar liv langs løypa. Han prøvde å få med seg mest mogleg under løpet, og prøvde å avleia seg sjølv frå smertene ved å studera folkelivet både i og utanfor løypa. Han fortel at det er mange forskjellige typar menneske som stiller til start, og at overraskande mange er gode til å springa.

I reisefylgjet til Ellingsen var ni løparar. Seks av dei kjem frå Kvam.

– Det vert ei anna form for sydentur. Ein går og uroar seg og kvir seg til å springa langt. Det var veldig intenst, seier Ellingsen.

Påmeldingsavgifta vart betalt allereie i desember i fjor. Då starta treninga. I år har Ellingsen sprunge 1.917 kilometer. Dei fleste turane spring han i nærområdet. Han seier det har vorte mange rundar på Børveneset, til Øystese, Norheimsund, Vikøy eller Steinsdalen.

– Sokkar og lisser

Ifylgje kvemmingen toler skoa nokre hundre kilometer før dei har gjort sitt. Kor mange han har slite ut, vil han ikkje røpa.

– Eg har mange sko eg kan klippa plenen i no, seier han.

Ellingsen seier førebuingane har vore kjekke, men det er dei harde prioriteringane han hugsar best. Tida som har gått med til trening, kunne vore brukt på mellom anna familien.

Gjengen frå Kvam har trent mykje saman, ifylgje Ellingsen. Dei har diskutert detaljar om korleis ting kan gjerast for å realisera potensialet, heilt ned til kva sokkar og skolisser som er best.

Lenge var det fare for at løpet skulle verta avlyst etter flaumen tidlegare i år, seier Ellingsen. Det var ikkje så mange spor å sjå etter vatnet som herja i sentrum, men fleire plassar såg han stablar av øydelagde bilar. Det var heilt tydeleg at ein katastrofe hende der for ikkje så lenge sidan, seier han. Han skryter av arrangørane og innbyggjarane som hadde stelt alt i stand.

– Hadde ikkje gått

Målet til Ellingsen har variert litt det siste året, fordi han ikkje visste kva han gjekk til. Han melde seg på i eit startfelt med mål om å bruka mellom 3 og 3 timar og 11 minutt, men håpa å klara det på under 3 timar. Det gjekk nesten. Han sprang på 3.02.36 og heldt ein snittfart på 14 kilometer i timen. Skulle han nådd målet måtte han sprunge 1 par sekund fortare kvar kilometer.

– Men det hadde ikkje gått. Det var ikkje snakk om å klara det. Men no var eg så nær målet at eg truleg lyt prøva igjen.

Ellingsen fortel at løypa i Valencia er rekna som rask. Det vil seia at ho er veldig flat, forklarer han. Det hadde vore verre å springa i Oslo eller Bergen, meiner han. Temperaturen på 12–20 grader var nesten ideell, men helst ville han hatt berre 10 grader.

Kvemmingen fortel at han hadde ei god oppleving, i motsetnad til mange av dei han såg rundt seg.

– Folk stod, låg og gjekk baklengs for å koma seg framover. Det skjer mykje rart dei siste kilometerane. Eg sprang heile vegen. Det er sjukt å seia at det freistar gjera det igjen.

– Stolt og letta

Alle i reisefylgjet fullførte. Nokre sette ny personleg rekord, ifylgje Ellingsen. Han seier alle kom gjennom på ein respektabel måte. Eirik Kvarv frå Øystese vart beste kvemming med den offisielle tida 2.59.07. Bergensaren Kristian Mo var raskast på 2.56.33.

Vinnaren Sabastian Sawe sprang ein time fortare enn Ellingsen. Ifylgje den offisielle nettstaden til konkurransen var vinnartida 2.02.05 den raskaste tida i ein maraton i år.

– Det er så spinnvilt at det nesten ikkje er mogleg å forstå at det går an å springa så fort. Eg blei vel nummer 5.000 og eitt eller anna, og blir nok ikkje omtala i internasjonale medium, seier han.

– Kvifor vil ein seg sjølv så vondt?

– Det er eit veldig godt spørsmål. Ein kan ha ein god eller ein dårleg dag. Viss ein har ein god dag, er det ekstremt gjevande. Plutseleg kan ein risikera at det blir kjekt. Eller så blir det ikkje det. Det er fare for begge delar, seier han.

– Eg kjende heilt klart på meistring. Det var godt å koma i mål, nesten litt overveldande. Då var eg både stolt og letta. Det er veldig kjekt til å vera så bale, konkluderer han.