Pauli ord frå folket

Roald Aga Haug (Ap) var ikkje den einaste som svirra rundt i dress i Jondal fredag, all den tid ordførartida kolliderte med ei gravferd og to. Kanskje var det noko av årsaka til at berre nokre få møtte fram i Blåhuset, spekulerte Aslaug M. Åkre, som fylgde Haug på jondalsferda.

Til gjengjeld hadde dei som var på plass, tydelege og førebudde meiningar. Fyrstemann ut var Per Eikeland, tidlegare rådmann i Jondal og no lokal eldsjel i både Vikefjøra og Hardangerakademiet. Leirskulen var hovudsaka i hans ordførarmøte.

Skulen er godkjend og skal i vår ta imot det fyrste partiet på ikkje færre enn 80 elevar, men Eikeland har ikkje vore heilt nøgd med den kommunale draghjelpa i saka. Også tilrettelegging i fjøra og bruk av badehuset ved hotellet sneia dei innom, pluss nokre rosande ord om Jondal som heimstad, før Eikeland hasta vidare til gravferd.

Samferdsle i ymse former

HF fekk vera fluge på veggen då Nils Eirik Vik fekk audiens som nummer to, etter at han hadde venta tolmodig i gangen. Han hadde sirleg ført i pennen alt han hadde på hjarta. Vik gjekk systematisk til verks og lèt ingen punkt på hugselista passera i stille. Den raude tråden var samferdsle.

Dimed fekk Haug fleire «oppdrag»: å syta for at bussar anten har tilgjengelege toalett eller stoppar av omsyn til verdige trengande, å ordna korrespondanse mellom bussar og ferjer, pluss seinare ferjeavgangar, å syta for at dagsturhyttestien til Teglhaug vert betre tilrettelagd for eldre, og å sjekka kvifor ein må betala feieavgift for hytter som feiaren aldri oppsøkjer. Dessutan bør han sjekka om det er noko problem å køyra snøskuter på ein veg som elles vert trafikkert av ymse motoriserte doningar.

– Kanskje best ikkje å søkja? sa Haug spøkjefullt.

Undervegs utveksla partane både skrøner, skratt og soger om felles kjende. Ordføraren og den tidlegare bussjåføren har openbert noko sams: Dei kjenner mange.

– Lågare terskel

Visitten i Jondal var den tredje i rekkja. Tidlegare har Haug teke imot meiningssterke gjester i dei to andre kommunesentera – Odda og Kinsarvik. Der var pågangen monaleg større enn i Blåhuset – og tidsskjemaet sprengt.

– Me får løyst nokre utfordringar. Til dømes var det ei dame i Odda som hadde felt nokre kommunale tre som kunne falla ned på huset hennar. Då lova eg å sjekka det, og det enda med kommunen dekte rekninga hennar, seier Haug.

Ideelt sett bør saker løysast på lågast mogeleg nivå, men det hender litt for ofte at folk må gå til ordføraren av di dei ikkje har fått skikkelege svar på lågare nivå, fortel han.

Han har lagt merke til at det gjerne dukkar opp personar som elles ikkje ville ha drista seg til å be om eit møte med kommunen. Både saker som råkar enkeltpersonar og større, endåtil internasjonale, emne vert tekne opp.

– Ein får ein låg terskel. Sjølv om eg alltid har det, pratar med folk og har open kontordør på rådhuset, er det ein terskel for folk å koma og forstyrra meg eller andre. Det å gå ned på gateplan med open dag, senkar han, seier Haug, som synest han lærer mykje av å møta ukjende.

Han meiner ein kanskje både politisk og administrativt bør arbeida for lågare terskel. Direkte kommunikasjon med innbyggjarane er eit gode, slår han fast. Han utelukkar ikkje at «turneen» i dei tre kommunesentera kan verta fylgd opp i dei mindre bygdene.

– Eg angrar aldri på at eg har bruka dagen på å møta folk, seier han.