Meiningsfylt meiningsløyse

Eit par morgonfuglar – nærare bestemt kråker – hoppar rundt på den kortklipte, morgonvåte grasbanen. Elles er det tilsynelatande livlaust når HF parkerer bladbilen ved Strandebarm idrettspark litt før klokka 07 onsdag morgon.

Har han sprokke og gått og lagt seg i natt? Innsåg han kor tåpeleg påfunnet var og tok til vit?

Men nei. Der, i skuggen på motsett side av banen, er det noko som lear seg. I låg fart, rett nok, men er det ikkje ein person som går der borte?

Motlause morgontimar

Jau. Tveit-Winther sig etter kvart ut av skuggen frå grantrea og ut i morgonsola. Han går – mogelegvis litt symbolsk? – motsett veg av retninga som brukarane av det raude tartandekket vanlegvis ferdast i. Kanskje litt påfallande stiv og hakkete i ganglaget rundar han svingen og nærmar seg steg for steg vassflaska, termosen og rundeteljaren, som ligg på eit skiltstativ.

Etter å ha helsa, stoppar han drikk han ein slurk vatn og tek av seg jakka, sidan sola varmar. Trykkjer på teljarknappen og registrerer runde nummer 143. Før han tutlar vidare mot trykk nummer 144.

– Soloppgangen hjelpte. Eg hadde grua meg til natta og visste at ho kom til å bli ganske tung.

Han fekk rett i mistankane. Han er difor glad for at HF ikkje sette tankane om måneskinsfoto av rundturen ut i livet, men i staden kom på vitjing fyrst tidleg på morgonkvisten. Nokre timar før, då han var om lag halvvegs i døgeret, var han nemleg bortimot ferdig.

– Då vart det skikkeleg tungt. Eg tenkte at dette går jo aldri.

– Du var i ferd med å gje deg?

– Ja, for det er så lett. Det er jo berre eg som går her. Og bilen står rett her borte.

– No ser du lyst på det?

– Ja, eg har krefter att. Eg gjekk fort og lett fram til midnatt. Etter det har det gått veldig sakte. I natt sjangla eg. Eg har masse mat med, men dei siste timane har eg ikkje orka tanken på å eta. Eg er matlei.

Nokre meter frå bordet ligg reservesko (som aldri trongst) og eit par posar med mellom anna brødskiver, smågodt, Biola og sjokolademjølk. Like ved bordet på banedekket står ei stor vassflaske.

– Går du medan du et?

– Ja. Då eg drakk kaffi i natt, gjekk eg. Og drakk lunka kaffi.

Kult med keisemd

Du undrar deg kanskje litt over bakteppet for at ein bergensar og firebarnsfar busett på Storetveit freistar vandra runde etter runde kring grasbanen på Tangerås i eitt døger? Du er ikkje åleine.

– Då eg fortalde folk at eg skulle prøva på dette, reagerte dei og sa dei synest at det er ein idiotisk idé og at det er mykje betre å gå eitt døger i naturen eller noko slik. Men eg har tenkt at dette vert mykje meir ekstremt. Ekstremt monotont.

Tveit-Winther har drive med mellom anna langrenn og sprang halvmaraton i vår, men er ikkje spesielt oppteken av trening.

– Korleis fekk du ideen?

– Han kom ei natt eg ikkje fekk sova. Eg tenkte dette kanskje kunne vera ein kul ting å gjera. Eg likar å pressa grenser og sjå kva som skjer når eg kjem ut av komfortsona. Ideen har vore å gå så langt eg kan på eitt døger. Om eg møter ei grense, er det greitt å gje seg. Og så er det kult å gjera noko som ikkje gjev meining, og at ungane ser at pappaen deira gjer noko rart som ikkje gjev meining. Me gjer jo rasjonelle og lure val heile tida. Ein av tankane som dukka opp i tankane den natta, var at ungane ser at eg går rundt og rundt, og at det er ein utruleg rar ting å gjera.

– Har du prøvd å forklara dei kvifor?

– Nei, det har eg berre late liggja.

Valet av Strandebarm forklarar han i det minste.

– Svigerforeldra mine har hytte i Vikøy, og me er der denne veka. Og dette er det næraste anlegget med eit slikt dekke.

Einsam natt

Tysdag kveld var det relativt livleg og litt av kvart å sjå på, til dømes folk som trena på banen, nytta styrkeapparata eller spela minigolf like ved. Etter kvart døydde aktiviteten ut, og berre nattevandraren var att i god tid før månen kom opp.

Når HF går ein del rundar i lag med han for å gjennomføra intervjuet, spralar eit par linerler rundt og vippar på stjerten. Også ein kar i treningsklede er å sjå ved anlegget ei lita stund. Elles er det dødt, inntil ein bosbil susar inn på parkeringsplassen og skjer gjennom stilla.

– No skjer det ting! seier Tveit-Winther.

– Er det ingen som har reagert på deg og at du går rundt og rundt?

– Nei. Det var ein snikkar her og arbeidde med bygget der borte i eit par timar i går kveld. Så tok han på seg treningstøy og sprang nokre drag, før han arbeidde vidare. Me var i lag her i nokre timar, men utan å kommunisera.

– Det er fleire skruar her, altså?

– Ja. Det var utruleg imponerande at han begynte å jobba att etter at han hadde trena.

– Har du snakka med nokon?

– Ungane kom innom i ni–ti-tida i går kveld. Rundt midnatt kom svigerforeldra, to svograr og ei svigerinne. Då fekk eg kyllingsuppe. Eg var ikkje førebudd på at dei skulle koma, så det var utruleg rørande.

Lyd, men ingen bilete

Om du for lengst skulle tenkja at Tveit-Winther treng ein psykolog, kan me like godt fjerna all tvil.

– Og så har du noko på øyra?

– Ja, dei seks siste timane har eg høyrt på «Ballspark».

«Ballspark» er podkasten til Bergens Tidende, der mellom andre Anders Pamer og Knut Høibraaten kommenterer Brann-kampar. Vandraren har lytta seg gjennom fleire kampar i fortida.

– Utruleg gøy. Eg har gløymt mange av kampane. I stad høyrde eg Kristiansund-kampen, som eg ikkje hugsa heilt. Eg hadde ei kjensle av at det skulle skje noko stort på slutten. Brann skåra 2–1-målet seks minutt på overtid. Eg hadde ein idé om å spara podkastar til natta, men det vart i staden rett på.

– Men alvorleg tala: opptak av gamle kampkommentarar?

– Eg tenkte at eg måtte høyra noko lystig. Det er litt som dette prosjektet: Det er litt spesielt.

Takk vere påfunnet fekk B-mennesket for ein gongs skuld oppleva ei anna spesiell oppleving: ein soloppgang. Sola kastar lange skuggar over friidrettsanlegget med den vakre utsikta mot fjell og fjord.

– Det er jo utruleg fint her, men eg ser jo det same runde etter runde. Eg går her og lurar på om bonden skal byrja arbeida i åkeren der oppe.

– Du lagar deg små historier om det du ser når du går?

– Ja.

Til alt hell er løysinga svært nær. Tveit-Winther er nemleg sjølv praktiserande psykolog. Til dagleg arbeider han med å kurera personar for tannlækjarskrekk.

Sju mil

Då HF var innom, fekk psykologen ein opptur etter nokre mørke timar om natta, men då me snart skulle reisa, kom ein ny knekk. Og nokre timar seinare, klokka 11.30, etter kring 18,5 timars gonge, trykte John Tveit-Winther på rundeteljaren for siste gong.

Då hadde han gått 175 rundar – eller nøyaktig 70 kilometer. Det var målet han etter kvart sikta mot då han innsåg at det gjekk mot siste steg lenge før 24 timar hadde passert.

Det vart altså ikkje noko av kakefesten familien hadde sett føre seg etter målgang.

– Kva hende?

– Då du reiste, vart eg skikkeleg sliten og bruka enormt med tid på kvar runde. Eg var heilt tom for krefter, hadde vondt i beina og var ustø. Då var det berre å pakka saman og koma seg i bilen.

Han tok sjansen på å køyra til Vikøy på eiga hand. HF snakkar med Tveit-Winther åtte timar seinare, etter at han har sove i seks timar midt på blanke dagen.

– Det vart ikkje ein nedtur å bryta?

– Nei. Eg er kjempenøgd. Eg syntest det vart slik det skulle bli. Eg fekk kjenna på mine eigne grenser, og det var poenget. Ungane har vore nysgjerrige på og interesserte i prosjektet mitt. Dei lura på korleis det var å gå rundt der midt på natta.

– Har du nye prosjekt på gang?

– Dette kjem eg nok aldri til å gjera igjen, men kven veit – kanskje dukkar det opp nye ting som eg får lyst til? Det finst mykje det går an å prøva seg på.

– Lærte du noko av dette?

– Godt spørsmål. Eg fekk bekrefta av at det er viktig å kasta seg ut i ting utanfor komfortsona og utanfor dei faste og behagelege rammene. Det gjer oss godt når me kan bryta opp livet og gjera noko annleis som er tungt, vanskeleg og ubehageleg. Det gjev ei mogelegheit til å setja livet i perspektiv.