«Mampion» er klar for vigsling

Eigentleg heiter ho Solomampionona Harisoa Andriamandimby, men fekk snart tilnamnet Mampion for at kollegaer og vener ikkje skulle få krøll på tunga kvar gong dei var i nærleiken av den sympatiske og unge kvinna frå Madagaskar.Korleis ho enda i høge nord? Kortversjonen er at noregsinteressa byrja med ein folkehøgskule på Sørlandet. Systera reiste i førevegen og lokka henne nordover. Sidan fekk Mampion smaken på landet, særleg Vestlandet. Ho og hennar trulova frå byen Antsirabe i Madagaskar landa i Bergen og NLA (Norsk Lærarakademi), der ho tok ein master i kristendom og vart verande. Og snart vart vesleguten, Asrael, fødd.

Vår Herre styrte vegen

Etter utdanninga i vestlandshovudstaden kom rundar med søknader og intervju. Der dukka Kvam opp. Ikkje berre skulle heradet ha tak i ein kateket, men også ein kyrkjetenar.– Kanskje det var noko for mannen min? Det var berre å hoppa i det. Søknad vart send, og trur du ikkje lukka skein og me vart begge tilsette ved kyrkja i Kvam? Eg som kateket og Franckie som kyrkjetenar!– Du veit, eg måtte rådføra meg med Vårherre fyrst, seier Mampion ved kafébordet på Straumen i Norheimsund.– At det klaffa for oss begge, var ikkje tilfeldig. Me måtte lita på Gud og sjå at han hadde ei meining med at kyrkja i Kvam var bestemt for oss!– No bur me over bedehuset i Øystese, treåringen vår er i barnehagen, me stortrivest på jobben og alt har laga seg så bra til for oss. At me begge jobber under same tak i den vakre Norheimsund-kyrkja, går veldig fint. Me har gode folk rundt oss.

Land og gjerning

– Klart at skilnadene er store. Noreg er eit rikt land, i stor kontrast til fattigdomen i Madagasker. Kalde vintrar og annleis kultur. Men familiebanda er sterkare i Afrika. Noko slikt som heimar for eldre er heilt utenkjeleg. Dei unge må sjølvsagt vareta dei eldre hos oss. Elles voks eg opp med kristne foreldre, så eg var van med den trusretninga heimanfrå. I heimlandet mitt står både kristendom, islam og åndedyrking sterkt, fortel den nye kvemmingen.Sjølv om kateketen snakkar både engelsk og fransk, vedgår ho at norsk språk er ei utfordring. Spesielt det at nynorsken ikkje er på plass, plagar henne. Men ho har landa på at ho får snakka det som fell lettast og mest naturleg for henne, nemleg bokmål. Bodskapen er viktigare enn «knoting», og «kvammamaolet» får eventuelt koma etter kvart.– Kvam har hatt fleire kateketar, og Mampion er ei uredd, varm og engasjert dame, så dette ser me fram til med glede, fortel kyrkjeverje Hans Soldal. Olav Egil Reite var første kateten. Han byrja i 1980. Den gongen var jobben frivillig, og ein måtte rundt med kollektbøssa for å sponsa kateketen, så tidene har endra seg.

Då Mampion i januar tok til i stillinga som den sjuande kateketen i Kvam, vart konfirmantane hovudansvaret hennar. Eit viktig satsingområde, seier ho sjølv. Dei unge er i ein sårbar alder og treng nokon å prata med. Det å lita på at høgare makter er rundt deg og bryr seg om deg, er viktig. Spørsmål om tvil og tru, og at vaksne er der for ungdomen, må til om tilliten skal koma. Tillit er ikkje sjølvsagt, det er ei nådegåve, fortel ho. – Ein må ikkje brasa inn , men nærma seg varsamt og det må koma naturleg. Dei aller fleste har eksistensielle tankar om liv og død, og meininga med livet. Dei unge er miljømedvitne, oppegåande og opne, så det er ein inspirasjon å få oppleva samværet med dei. Kateketen snakkar seg gjerne varm om det å vera i kontakt med dei unge.Å følgja opp born i vekst høyrer også med til tenesta. Til dømes med Legoklubben, eit tiltak for born i småskulen. Vaksne les opp ulike historier frå Bibelen, medan borna lagar sine versjonar med legoklossane.Kateketen har ansvar for fire kyrkjer heile året. Ho må fordela seg mellom dei ulike kyrkjesamfunna og yta der ho kjem.

– Mange kvir seg for å snakka med barn og unge om tru, og om dei vanskelege spørsmåla i livet. Men dess fortare ein set i gang, dess lettare vert det. Ikkje gjer det vanskeleg! Born og unge skjønar meir enn me trur og er opptekne av det meste. Dessutan tek dei tinga meir naturleg enn vaksne.– Me døyper borna våre, og det forpliktar faktisk, forpliktar med oppfølging av bodskapen. Dåp er ikkje berre ein fin tradisjon. Kontakt mellom skulen og kyrkja er også ei spanande utfordring. Og kontakt med heimane, ikkje minst! Kyrkjerommet må ha stor takhøgd. Og eg trur at fleire vil kjenna seg heime i kyrkjene og bedehusa våre om ein møter opp og kjenner på fellesskapet der, hevdar Mampion.

Vigsle – ei ære

– Nordmenn skal absolutt fyka på dei høgaste fjelltoppane. Der er ikkje me heilt enno. Familien likar likevel å spasera rundt om i terrenget og nyta naturen i vakre Kvam. Privat er musikk og song den store interessa. Mampion song i kor i heimlandet. Gospel er favoritten. Så kanskje det vert kordeltaking her i bygda òg? Ho viser til det gode kor- og musikkmiljøet i bygda. I dei ulike bygdelaga møter ho gode medmenneske og felleskap, og ho vil gjerna takka kvemmingane for inkludering og god mottaking. Dei har rett og slett vorte glade i bygdene her, så dei vert nok verande. Komande sundag kjem biskopen og vigslar den nye kateketen.– Det er ei stor ære. Eg gler meg stort, men er sjølvsagt litt nervøs. I alle fall vonar eg å utfylla den stillinga og det kallet eg er sett til, og eg vil takka dei gode medarbeidarane i kyrkjene og folket i Kvam. Men dette handlar ikkje mest om meg, men om Vårherre, som har kalla meg, seier Solomampionoa Harisoa Andriamandimby.Eller berre Mampion.

Gerd Ørbeck Vaagenredaksjon@hf.no