Jakta på jonsokbålet

Det er berre éin måte å vera sikker på om noko skjer: å sjå at det skjer. Så HF pakka i bilen og reiste på turné. Fyrste stopp var Mundheim.

Då utsendingen kom fram til Mundheim i 19.30-tida, såg det lovande ut. Det var stabla opp ein del stokkar som såg ganske klare ut til å tennast på. Men slik vart det ikkje.

– Me er litt redde for trekken, sa Peder Nærnes.

Han og familien var berre nokre av mange som hadde teke turen for å feira jonsokaftan i strandkanten på Mundheim. Men bål eller ei, stemning vart det. Bading, grilling og sosialt samvær var berre noko av det bygda kunne freista med. Og på Mundheim er det alltid like koseleg, men turen måtte gå vidare. Kvam er eit herad som strekkjer seg om lag ni mil.

Sjå bilete frå jonsokfeiringa her:

Tok ingen sjansar

Litt vidare på vegen kjem ein til Omastrand. Med eigen brannstasjon skulle ein tru at dei utan problem kunne skapa eit lite jonsokbål. Men her hadde arrangørane gått ut på førehand og sagt at dei ikkje tok sjansar. Så på Småholmane vart det korkje jonsokbål eller høve til grilling. Med andre ord om mogleg mindre eld enn i grannebygda.

I Strandebarm var tonen ein annan. Allereie på veg utover merka eg at dette er ei bygd som brenn for bålbrenning. Då var det sett i stand eit lite, privat bål i fjøra på Fosse. Og betre skulle det bli. Hallvardsnaustet hadde annonsert med mat og bål. Så medan ein svolten journalist fekk kjøpt seg litt mat, vart bålet tent. Sjølv om det ikkje er det største bålet eg har sett, så var det mykje betre enn det eg hadde opplevd så langt på turen.

Vidare innover var det lite som kunne minna om jonsokbål, og det hjelpte heller ikkje å sjå over fjorden. For det lét til at både på Kysnesstrand og Torsnes tok folk omsyn til bålforbodet som framleis gjeld i Ullensvang.

I Tørvikbygd hadde ikkje kvinne- og familielaget hatt tid til å rigga seg til med sløkkjeutstyr på grunn av kort varsel. Det var òg vanskeleg å tenna bål i Ståvika, då området var rigga til festival laurdag.

Men som eit plaster på såret var det både bryllaup og minikonsert. Det lokale bandet Grøfterens fekk øva seg litt ekstra før Live i Ståvikjå, med ei framføring for dei som valde å feira jonsok i Tørvikbygd. Men alt dette føregjekk medan eg var lenger ute i heradet. Heldigvis fekk eg mor mi til å ta nokre bilete.

Også i Vikøy var det musikalsk innslag. Her var det attpåtil jonsokbål. Her hadde Vikøy Fjordlaug og grendeutvalet gått saman om å skipa til jonsokfeiring. Då eg kom fram, var dei gått tomme for ved, så kreative som dei er i Vikøy, hadde dei byrja brenna sykkeldekk. På scena var bandet Mjødlarok i full gang med framføra songar som fekk fram danseglede i alle og ein kvar.

– Me har hatt ei kjempefin feiring, sa Laila Sagstad Fosso i fjordlauget.

Ikkje i fyr og flamme

Men hadde eg fått nok? Nei då, eg jakta jo på storbålet og heldt fram innover fjorden. Frå kommunesenteret var det ingenting å sjå. Kanskje var eg for sein? Eller kanskje var eg for tidleg? Dette er viktige spørsmål for ein journalist, men eg får nok aldri svar på det.

Heller ikkje i Øystese var det noko bål å sjå.

I Steinstø hadde det samla seg nokon rundt eit utbrent bål. Men det var heilt tydeleg at her hadde det gått føre seg noko.

På siste etappen inn mot Ålvik var det mindre teikn til bål og fleire bubilar å sjå langs fjorden. Også i Tyrvefjøra kom dette klart fram. Det var lite bål, men mykje rot-dass og bubilar. Rett nok hadde nokre lokale ungdomar samla seg for ei hyggjeleg stund.

Samanfatta: Sjølv om bål vart lovleg tidleg på dag, så var det ikkje så mange som nytta høvet kveldstid. Men så klart kan folk ha tent bål både før og etter eg var forbi.

Har du bilete frå jonsokfeiringa i Kvam og Jondal, gjerne av eit jonsokbål, kan du senda dei til redaksjon@hf.no.