Syklisk songstund

– Jau, det har vore ein del motgang i prosjektet.

Komponist, songar og vossing Kristin Bolstad skulle eigentleg framføra dei stadbundne verka i mars 2020, rett etter at Noreg vart «koronastengt». Ho og dei to andre songarane som medverkar, var nesten på veg til flyplassen då dei måtte vurdera om dei skulle ta sjansen og reisa.

Det enda med avlysing. Likeins gjekk det like godt med fire planlagde konsertar til dei neste to åra. I september i fjor lukkast dei omsider med å urframføra musikken Bolstad har skrive.

Musikken er tilpassa til og gjeven ut på LP-plate. Fredag var det plateslepp med samtale om verket i Kabuso, fylgd av konsert i installasjonen. Faktisk vart lyden teken opp allereie før urframføringa i fjor, etter ein litt omstendeleg prosess som fylgje av at også ein planlagd lydinstallasjon gjekk i vasken.

– Eg var meir nervøs i går enn i dag. Tenk om ingen likar musikken! seier Bolstad når HF treffer trioen bak vokalverket.

Speglar syklus

Målet med utgjevinga, som tidvis er både monoton og veldig lågmælt, er å spegla syklusen til lyset og Hardanger Skyspace – og for så vidt heile livet. Ho er delt i to hovuddelar – «Demring» og «Skumring» – som med kontemplativ musikk og ei form for lydmeditasjon.

– Det er ein stemning og ein tilstand. Eg prøver å skapa ro og få oss til å reflektera over syklusen me lever i. Ein fell til ro og vaknar opp att. Dei to delane er ei spegelvending av kvarandre. Der det eine verket sluttar, startar det andre. Det finst ingen klar slutt og start, litt som i livet, lyset, dagane, vekene og åra som kjem og går i ein evig syklus og runddans, seier Bolstad.

Ho reknar med at somme rett og slett kan koma til å kjeda seg litt, kanskje særleg i starten og når ein er komen om lag «midt på dagen» i verket. Tolmodsprøven er på sett og vis målet, i ei tid der me gjerne har ein tendens til å venta at noko må skje og til å tenkja framover i staden for å kjenna på augneblinken, påpeikar ho.

– Etter kvart gløymer ein det kanskje litt og klarar å roa seg i det. Det er ein kunst å gjera det, seier ho.

Sjølv var ho fyrste gong i installasjonen i Øystese i 2017. Sidan har ho vore der ei rekkje gonger for å oppleva både lyd og lys som grunnlag for arbeidet med det stadspesifikke verket. Alt frå trafikk og råning til fuglesong og bølgjeskvulp har såleis inspirert henne.

Les også:

Vekkjarklokke

Eira S. Huse og Linnéa Sundfær Casserley er dei to andre songarane. Casserley seier det også for songarar som gjerne er vane med å syngja musikk med høgare tempo og variasjon, kan by på ein slags tolmodsprøve å framføra så «sparsamt» materiale.

– Her er det mange minutt med berre kviskring. Då kan ein kjenna på det: Klarar eg å vera i dette så lenge? Men så kjem ein inn i det, og så forsvinn minutta, seier ho.

Eira seier musikken kan vera ein fin måta å anten starta eller avslutta dagen på – kanskje særleg det fyrste. Ho har sjølv testa det. Plata kan vera den perfekte vekkjarklokka, meiner ho.

– Roande og fint. Ein fantastisk måte å starta dagen på. Det kan vera ein fin del av morgon- eller kveldsritualet, seier ho.

Nøye utrekna

Slump er ikkje eit nøkkelord på konsertane der verket vert framført. Lengda er tilpassa lengda på soloppgang og -nedgang. Konserten fredag kveld starta klokka 19.41 og var 45 minutt lang. Morgonkonserten starta 06.34 og vara i 41 minutt. Lengda på kvar del skal utgjera ein viss prosent av den samla lengda.

– Eg lura veldig på om eg skulle fylgja lyset eller naturen då eg skulle laga verket, for dei er eigentleg motsette av kvarandre. Skal eg følgja lyset som blir meir og meir intens, eller naturen som går til ro? Eg valde å fylgja lyset, men det vart eigentleg ein hybrid der eg fylgjer både lyset sin intensitet, men også det å falla til ro, men med intensitet. Eg streva lenge med det, seier Bolstad.

Også det stilreine coveret på LP-plata, forma av den italienske målaren Ester Grossi, speglar syklusen og kontrastane med enkle verkemiddel som ein sirkel og strekar som symboliserer sola og horisonten.