– Scream for me, Teigland!

Det var haustleg vêr. Tomme vegar og grøne bakkar. Grenda Soldal stod fram både som fredeleg og idyllisk denne ettermiddagen. I eit tun på Teigland var det litt aktivitet. Ein bil kom no og då, og born og vaksne gjekk over gardstunet og ned til ei halvtekkje.

I halvtekkja stod gardsreiskapar langs veggen. Ein halveten saltstein låg like ved, og golvet røpte kva vêr det var ute. Så var det alt det andre. Iron Maiden frå cd-spelaren. Bilete av platecover og skjerf hengjande på veggen. Lyslenkjer i taket. Pledd, flagg og girlander. Til og med eit par Iron Maiden-ski!

Idémyldring i bilen

Me lyt fyrst tilbake til 29. september 1990. Også det ein laurdag. Dagen før hadde HF skrive om at lokale politikarar kravde aksjon mot bråk og «fyllefestar». Det er ukjent om dette var eit problem på Soldal denne dagen. Ingunn Hildonen Teigland var på vitjing hjå naboen, Anders Soldal. Kari Bremnes sitt album «Blå krukke» var mellom kassettane som vart spela. Men det var ikkje Bremnes sin musikk som fanga interessa til Teigland. Det var Iron Maiden.

– Eg vart veldig slegen av songen «Alexander the Great». Eg tenkte at det var det beste eg hadde høyrt i heile mitt liv!

Teigland fortel ivrig. Ved sida av henne står Peter Kjepso, Rita Kvandal Hanssen og Nils Ove Børve. I slutten av februar var venegjengen samla i ein bil på veg til Koparvik for å oppleva «Hallowed Be Thy Koparvik» – ein tributt til Iron Maiden.

– Då hadde me god tid saman, og kom i prat om å arrangera ein Iron Maiden-fest. Så då bestemte me oss for det, fortel Teigland.

Landets fremste ekspert?

Festnemnda byrja så vidt planlegginga i vinter, og har hatt nokre digitale møte gjennom våren. Før ein Deep Purple-konsert i Bergen tidlegare i august samla nemnda seg til ein siste innspurt.

– Då landa me alt, seier Teigland.

– Ja, då var me effektive, seier Kjepso, og røper at det tok litt tid før «øo» kom.

Laurdag førre helg var dagen der. At festen skulle haldast på Teigland, var sjølvsagt, fortel Kjepso.

– Ingunn har jo denne fantastiske plassen, og er kanskje landets fremste ekspert på alt som har med Maiden å gjera, så det vart naturleg, seier han.

Eit band for «alle»

Festen byrja klokka 15 med ein slags juniorfestival. 16 born og unge i alderen 3–15 år møtte. Nokre fekk låna seg ei Iron Maiden-skjorte, medan andre var kledde i effektar frå topp til tå då dei kom.

– Er det rekruttering?

– Ja, litt. Men Iron Maiden er også eit band som appellerer til mange generasjonar. Det ser me på konsertane. Det er eit generasjonsfellesskap rundt bandet. Både unge og eldre er med og har ei felles interesse, seier Teigland.

– Det er ungar her som er genuine fans, legg ho til.

– Har de fått reaksjonar på arrangementet?

– Dei som kjenner Ingunn, har ikkje reagert. Andre har himla litt med augo, seier Kjepso.

Ei spesiell oppleving

Borna som deltok på festen, fekk fyrst prøva seg på ein Iron Maiden-natursti. Gruppene måtte svara både på kva album eit cover høyrde til, kva namnet på maskoten til bandet er og kva sport vokalist Bruce Dickinson har utmerkt seg i, for å nemna noko.

HF fylgde med gruppa til Martin Øystese Moe på runden. 11-åringen stilte både i t-skjorte og kaps med bandlogoen på. Det mest verdfulle hadde han rundt handleddet.

Då britane spela i Bergen i fjor sommar, stod Moe nesten heilt framme ved scena. På eit tidspunkt tok gitarist Dave Murray av seg eit sveitteband. Så gav han det til ei vakt, og peika på Moe i folkemassen. I dag er sveittebandet hans.

Moe trur mor og far har spela ei rolle i interessa hans for Iron Maiden. Ni år gamal var han på sin fyrste konsert. Også veslesystera hans diggar musikken, fortel han. Ho høyrer mellom anna på songen «Fear of the Dark».

– Høyrer du på annan musikk òg?

– Ja. Men Iron Maiden er favoritten, seier den unge fanen.

Slapp laus håret

Klokka 17 vart juniorfestivalen avslutta med ein mimekonsert frå ei heimesnikra pallescene inst i halvtekkja, og dei ulike gruppene stilte med nylaga instrument frå snikkarverkstaden på tunet. Fyrst ut var festnemnda.

– Scream for me, Teigland! gaula vokalist Teigland då «konserten» byrja.

Nemnda hadde ikkje tid til å spikra instrument før dei gjekk på scena, men fekk likevel rocka bra frå seg med hjelp av nokre piassavakostar og ikkje minst iherdig innsats. Iron Maiden-tightsen og florstøvlane til Teigland sette prikken over i-en.

Etter konserten stod grilling og vaksenfest på timeplanen, og HF fann det fornuftig å trekkja seg stille tilbake. Stille var det nok ikkje i halvtekkja utover kvelden.