– Me går for 150 år til

Sidan Linga starta som journalist kring år 2000, har avisa og arbeidsoppgåvene endra monaleg, fortel han. Då han byrja som sommarvikar, kom pressemeldingane gjennom ein pipande telefaks, og kommunikasjon via e-post var relativt nytt. På kontoret fekk bladfykane på den tida gjennomsiktige iMac-ar som såg ut som skapnader henta frå framtida, fortel Linga.

Ifylgje den noverande redaktøren hadde dei tilsette meir arbeidsro då han byrja enn no. Han viser til at informasjonstilfanget var langt frå det same som det er i dag. Dessutan har internett og digitale produkt mykje å seia. Tidleg på 2000-talet var det framleis berre papiravis som galdt, men internettet var i kjømda. Avisa var innom fleire plattformer av dei enklare sortane, før ho i 2014–2015 fekk eit meir profesjonelt publiseringssystem som omfatta nett, papir og ein app på smarttelefonen.

Den gradvise auken av digitale produkt krev eit høgare tempo. Nokre saker må ut kjapt, i tillegg til at tekstane må publiserast meir jamleg enn då det berre var papiravis. Det kan gå utover dei meir langsiktige oppgåvene og større sakene.

– Skippertak har ikkje same nytte lenger, konstaterer Linga.

Lim og lupe

I 2013 vart han redaktør i HF. Linga er berre nummer seks i rekkja sidan avisa vart etablert i 1873. Han tok over etter at dåverande redaktør, Åsmund Soldal. Etter ti år har Linga enno 47 att til rekordinnehavar Bjørn Skaar. Den rekorden vonar han vert ståande.

Innhaldet i avisa er framleis mykje det same no som før, meiner redaktøren. Han prøver enno å leggja meir vekt på journalistikk enn på klikk, og meiner avisa er relativt konservativ og lite tabloid. Han legg likevel ikkje skjul på at HF til ei viss grad har retta seg etter omverda og lesarstatistikkar.

Linga viser til klisjeen «lim og lupe» når han skal skildra rolla til HF i lokalsamfunnet. Limet symboliserer korleis avisa knyter saman folk i dekningsområdet og aukar kunnskapen om felles saker. Lupa representerer korleis små, men lokalt likevel viktige saker vert lyfta fram og presentert for omverda.

– Utan oss hadde folk på Mundheim truleg kjent lite til kven som bur og murkar på i Ålvik, og omvendt, seier Linga.

Redaksjonen har også i ein del tilfelle prøvd å vera kritisk til dei som sit med makta, og teke tak i ubehagelege tema, slik pressa ideelt sett skal gjera, meiner han. Linga vonar dessutan at HF kan ha gjort både lesarar og kommunar merksame på at innsyn i offentleg forvalting er grunnleggjande i eit demokrati.

– Raus og trygg

Etter over tjue år i bladstova har Linga utvikla sterke band og lojalitet til arbeidsgjevaren, som han omtalar som raus og trygg. Om det er skilnad i å vera redaktør i ei gamal avis samanlikna med ei ny, er han usikker på, men litt spesielt er det å ha ein 150 år gamal arbeidsplass som har hatt mykje å seia i lokalmiljøet.

– Sjølv om avisa er gamal, er det ikkje slik at aviskulturen i veggene legg band på oss. Litt gamaldagse er me nok på sett og vis, men det treng ikkje vera feil.

I løpet av dei 23 åra som journalist har Linga dekt alt frå små kosesaker til alvorlege dødsulukker. I nyare tid er raset i Tokagjelet i 2013 og dødsulukka på same stad i 2021 to av dei mest dramatiske hendingane han har vore ute for. Skulesaka og «skulevalet» i 2007 er ei anna sak han hugsar godt.

Sjølv om alvoret set sitt preg, trur redaktøren at dei sakene han vil hugsa best om han vert gamal, er dei som pregar og fôrar kvardagsavisa: politiske møte, idrettsarrangement i ymse vêr, dansande born, frivillig arbeid og næringsliv.

Linga ser lyst på framtida til HF, og både trur og vonar at ho vil overleva i mange år.

– Me går for 150 år til, men heldigvis ikkje med meg i denne stolen, seier han.

Endringar i kjømda

Redaktøren er budd på at papiravisa ein dag vil forsvinna. Om HF skal vera sikra ei framtid, er ein avhengig av samarbeid om tekniske løysingar og sterkare omstilling til eit digitalt liv, understrekar han.

I 2020 starta eit samarbeid mellom HF og Agderposten medier AS. No er avisa på jakt etter ei ny løysing, etter at avtalen nyleg vart sagd opp. Redaktøren vonar at den nye ordninga ikkje vil råka journalistiske ideal og kvalitet. Dessutan vonar han at den lokale eigarskapen framleis vil stå ved lag. Han trur ikkje alle forstår kor mykje det har å seia.

– Mi von er at HF ikkje endar i den endelause køen av konsernstyrte, klona aviser, sjølv om nokre av dei som allereie har hamna i konserngapet, sikkert vil hevda at er den einaste måten å halda hovudet over vatnet på. Om så ille skulle vera at dei har rett, er det aldri så gale at ikkje det er godt for noko: Då er lesarane i det minste kvitt meg.