Klare for eventyrleg debut på større scene

469 raude sete rommar kinoen i Odda, som ligg i same bygg som Ullensvang rådhus. Med andre ord tek kulturskuleelevane nokre steg opp frå dei noko mindre forholda dei har vore vane med på Jonsvoll i Jondal når dei framfører ein modernisert versjon av «Alice i eventyrland» sundag 9. juni.

Sjølv om jondalslokala altså er bytte ut med nye lokale i industribyen, er ikkje dei mange jondølingane bytte ut med oddingar. Framleis er det store fleirtalet av utøvarane på dei skrå breidder, om ein ser bort frå korpset som medverkar, jondølingar. Og øvingane har som før gått føre seg i Jondal, nærare bestemt i den nye multisalen på kulturskulen.

– Ein veldig fin hobby med mange kjekke og kreative folk. Å vera ein del av det er veldig fint, seier Sara Lammedal Hammer, som spelar både ein ungdom og dronninga i stykket.

– Det er veldig komplisert. Ein skal ha eit ope sinn når ein ser det, seier hovudrolleinnehavar Liv Hammer Bruhjell om årets stykke.

Sjå intervju med dei to unge skodespelarane her:

Tett program

HF fekk vera med på den aller fyrste øvinga i Odda kino 28. mai, som i tillegg var den fyrste dagen elevane øvde med musikk frå korpsmusikarar under leiing av Ragnhild Opedal Tveit.

Dei ulike gruppene har øvd kvar for seg heilt sidan i haust. Dei 11 dramaelevane går på ungdomsskulen, medan dei 15 dansarane går på mellomtrinnet. I tillegg medverkar andreklassing Ida Eide, som spelar Alice i krympa utgåve.

Kulturskuleelevane hadde eit par krevjande veker i vente, med øvingar både i helga som var og fleire øvingar kvar veke.

– Det kan vera slitsamt å øva mykje og lenge, i tillegg til at elevane går på skule. Fleire har jobb, og det er eksamenstid og konfirmasjonar og mange omsyn å ta. Då er det viktig å ta mange pausar og passa på at me ser alle, og at dei gjev kvarandre den energien som skal til for å driva det fram, seier dramalærarvikar og instruktør Svanhild Nesbø.

Om å finna seg sjølv

Nesbø fortel at stykket, ein klassikar av Lewis Carroll som er framført på teaterscener i heile verda, handlar om den hormonprega tenåringen Alice. Ho veit ikkje heilt kven ho er eller kva ho vil, og har ei overstyrande mor og ein meir atterhalden far. Ein gjeng med kule jenter viser seg ikkje å vera noko for Alice, men til alt hell dukkar det opp ein rosa kanin som tek henne med seg på ei spanande reise til eit absurd eventyrland med sin eigen logikk.

Der får Alice møta ymse skapnader som seier og gjer så mykje rart at det gjer henne forvirra. Målet er å finna festen til den strenge dronninga, som viser seg å vera ei særeiga samkome. Det heile endar med at regenten stiller Alice for retten, både fordi ho ikkje kan gjera greie for kven ho er og fordi ho varierer i storleik. Dronninga krev hovudet av henne, men Alice finn ei løysing før ho returnerer til familien i den ekte verda.

– Der møter ho att mora og faren og snakkar om at ho er både stor og liten på ein gong. Det kan vera litt vanskeleg når ein er tenåring. Ein er på veg til å verta vaksen, men samstundes er ein framleis eit barn som treng tryggleik. Det er ikkje så lett i vera i den mellomfasen, seier Nesbø.

Dans som bindemiddel

Framsyninga rommar både eit filmsinnslag, korpsmusikk og ikkje minst mykje dans. Elevar på kulturskulen står bak fyrst- og sistnemnde bidrag, medan Ullensvang Skulemusikklag står for tonane. Ida Sørheim er hjernen bak koreografien og har instruert dansarane.

HF fekk nokre ord med tre av dansarane: Liva Lindskog-Aanderaa, Mari Eide og Julia Midtun. Dei har gått på dans eller drama i kring to år. Dei legg ikkje skjul på at det kan verta ein del litt keisam repetisjon før ei slik framsyning, men synest det er kjekt å vera med.

– Me dansar på fritida, og då hadde me lyst til å byrja på dans slik at me kunne læra det betre og dansa meir, seier Liva.

– Det er kjekt å få visa kva du kan, seier Julia.

Ho seier at det er veldig sosialt og at alle i dansegruppa vert kjende, mellom anna gjennom oppvarmingsøvingar som «kompliment-tikken».

– Før eg byrja på dans, var eg ven nesten berre med jentene i min klasse og nokre over, men no er eg ven med dei klassane under òg, seier Liva.

– Ikkje stress!

Tre av skodespelarane er Julie Sæterdal, Victoria Svåsand og Ida Eide. Også dei framhevar at dei har fått nye vener gjennom å vera med.

Julie seier det er viktig at dei som er med, har energi og vilje for at det skal verta bra. Då hjelper det godt med gode dramalærarar som gjev dei unge tips og triks.

– Eg og Liv måtte gå ned gangen og øva ti gonger på det me ikkje forstod heilt, seier Ida.

– Kvifor er de skodespelarar?

– Eg har berre alltid vore det. Det begynte som ein hobby, og så har eg ikkje slutta. Det er gøy å visa at «dette kan eg». Litt skummelt, men gøy, seier Julie.

– Kva vil de seia til andre som vurderer å byrja på teater?

– Ikkje stress med det, men gjer ditt beste! seier Victoria.

– Det er ikkje kleint. Alle andre er ganske like deg. Det er berre positivt å prøva noko nytt når du gjer det saman med andre, seier Julie.

– Det tek masse tid å læra, men til slutt får ein det til, seier Ida.

Lovar tårer

– Dette er ei relativt stor framsyning. Eg høyrde jentene seia ein dag: «Åååå, kan me ikkje ha musikal?» Så dei har ambisjonar! seier Nesbø.

– Kva håpar de å oppnå med stykket?

– Å gje noko til publikum og vekkja kjensler. Eg har jo sagt at me gjev grinegaranti, for det er ein del i stykket som er ganske rørande, seier Nesbø.

Ho vonar at særleg ein del tenåringar og foreldra deira vil koma. Framsyninga passar godt for familiar.

Eit anna mål, fortel instruktøren, er å syna fram kor kjekt det er å driva med drama, slik at andre kanskje vert smitta av den same basillen.