Har fått meirsmak på musikal

Trongen til å opptre melde seg tidleg. Som barn hoppa Lilleås i spagaten og framførte songar for gjestene heime. Åtte år gamal fekk ho sjå «Dyrene i Hakkebakkeskogen» på Den Nationale Scene.

– Då bestemte eg meg for å verta skodespelar, fortel Lilleås.

Ho gjorde mykje forskjellig på kulturskulen: song, piano, teater, ballett og jazzdans. Lilleås er takknemleg for tilboda i Kvam.

– Det er gull verdt for born å vera med på slike fritidsaktivitetar. Då får ein henta fram andre sider av seg sjølv, seier ho.

Også på ungdomsskulen var det rom for å stå på scena. Då trinnet til Lilleås skulle setja opp framsyninga til den årlege vinterfesten, søkte ho på prinsesserolla. I staden enda ho opp med å vera den mannlege hoffnarren, Klaus.

– Litt annleis enn eg hadde tenkt, men det vart utruleg kjekt! fortel Lilleås.

Våga å prøva

Då ho omsider skulle velja studieretning, lurte Lilleås på om det var mest fornuftig å gå for psykologi. Fleire rådde henne til å ta ei høgare utdanning for å vera på den sikre sida. Men Lilleås brann for det kreative.

– Som bestemor vil eg kunna fortelja barneborna mine at dei må følgja hjartet. Eg vil vera eit levande eksempel på det og ikkje berre styra unna all risiko, fortel ho.

I ein artikkel las Lilleås at artisten Lisa Børud har studert på Bårdar Akademiet. Lilleås googla skulen og sende ein søknad. Ho måtte gjennom ein digital opptaksprøve, sidan det var koronatider. Dermed sende ho inn videoar av song, dans, monolog og ein presentasjon av seg sjølv. Til slutt kom det e-post med tilbod om studieplass. Dette skjedde på våren, då det framleis var fint skiføre. Lilleås vart så glad at ho reiste rett til Sjusete.

– Eg har aldri gått så fort opp til Alkleiv! Eg hadde så mykje adrenalin i kroppen, fortel ho.

Rikt dialektliv

Gjennom tre år på Bårdar Akademiet har Lilleås fått mykje teknikktrening i både song, dans og skodespel. I tillegg har ho opptredd i fleire musikalar. Klassen hennar bestod av 15 elevar frå ulike stadar i landet. Lilleås var den einaste frå Hardanger. Som regel vart elevane oppfordra til å snakka på dialekt.

– Det er eg glad for. Eg snakkar ofte endå breiare hardingmål på scena. Mange synest at dialekten er sjarmerande, fortel Lilleås.

Enkelte roller krev at ein snakkar på ein spesiell måte. Lilleås tykkjer at austlandsk er mest utfordrande.

– Eg har herma mykje etter dei andre i klassen. Dialektane må trenast opp, akkurat som eit instrument, seier ho.

Byggjer karakter

Som skodespelar må ein setja seg inn i mange ulike roller. Lilleås plar starta med å samla mest mogleg informasjon om rollefiguren. Historiske personar kan ein søkja opp, lesa om og sjå på film eller bilete.

– Eg likar å henta inspirasjon, laga biletkollasjar og byggja eit liv rundt karakteren, fortel Lilleås.

Ho førestiller seg kva landskap karakteren bur i, korleis soverommet ser ut, kva sko han brukar og kva mat han likar. Lilleås prøver å verta kjend med både tankegangen og veremåten til karakteren. Gjennom å spela ulike roller viser ein også fram andre sider av seg sjølv.

– Det er herleg å sprengja båsen ein vert plassert i. I karakter kan ein gjera ting som er heilt uventa, fortel Lilleås.

Til vanleg vert ho oppfatta som mild og var. Mange er sjokkerte etter å ha sett henne på scena i ei meir bestemt rolle med mykje snert.

– Det er viktig å skilja mellom seg sjølv og karakteren, men ein kan framleis læra noko av han, seier Lilleås.

Stort og nært

Lilleås fortel at det gjev ei spesiell kjensle å stå på scena. Ein ser berre eit skarpt lys, ikkje publikum. Lufta er fylt med røyk. Kroppen er heilt roleg. Ein gjer seg klar til å stemma i ein tone eller seia ein replikk. Det er som å gå så langt inn på fjellet at alt er heilt stille.

– Eg kjenner meg levande når eg står på scena, seier Lilleås.

Ifølgje henne er musikalar ein kreativ eksplosjon av både song, dans, skodespel, kostyme og scenografi. Lilleås siterer Hamlet: Teater er ein spegel for samfunnet. Folk kan relatera til det som skjer på scena og kjenna seg mindre aleine.

– Musikaloppvisningar er storslegne, men også veldig nære, fortel Lilleås.

Det skal meir til no enn før for å gjera Lilleås nervøs, men sommarfuglane i magen og adrenalinet er der alltid. I ei oppsetjing av «Jul i Blåfjell» var Lilleås «stand-in» for Rødnissejenta då skodespelaren vart sjuk. Lilleås fekk beskjed kvelden før om å vera klar neste morgon. Ho hadde ikkje spela stykket saman med dei andre, berre observert og øvd på eiga hand.

– Plutseleg skulle eg gjennomføra alt for fyste gong, framfor 500 publikummarar. Då var eg nervøs, seier Lilleås.

Spanande framtid

Kva Lilleås skal framover, er uvisst. Det som er sikkert, er at ho vil driva med scenekunst på eitt eller anna vis. Dei færraste er musikalutøvarar på fulltid, og det finst mange andre moglegheiter: film, teatersjef, regissør, koreograf, pedagog og dubbing. Lilleås kan også tenkja seg å opptre på mindre arrangement, som i bryllaup, eller å undervisa i kulturskulen.

– Eg er veldig open. Det er litt hipp som happ om eg vert verande i Noreg eller reiser til utlandet, fortel Lilleås.

Ho ynskjer å verta skikkeleg god på både song, dans og skodespel. For Lilleås er god formidling viktig. Ho drøymer om å bety noko for andre, og at historiene ho fortel kan bringa fram både latter, tårer og håp.

– Det eg gjer på scena, skal ikkje berre vera ein opptreden. Det skal koma frå hjartet, seier Lilleås.