Frå avishus til advokatliv

Fram til 2010, og så lenge han budde i Skaar-huset på Straumhaugen midt i Norheimsund, heldt Hordaland Folkeblad til i kjellaren.

Då han vart fødd i 1944, hadde faren allereie styrt skuta i 11 år etter at han overtok etter far sin. Det skulle han gjera i 46 år til, fram til 1990. Attåt stillinga som bladstyrar var han advokat.

Fram til 1909 romma eit anna bygg på tomta trykkjeriet, men sidan heldt avisa til i bustadhuset som framleis kneisar rett ovanfor hovudgata.

Ikkje aktuelt

Med andre ord er mange tips leverte, skrøner serverte, skråblikk skrivne og framsider forma her. Kunne veggene snakka, hadde dei truleg hatt mangt å fortelja.

Nils Frode har ikkje vore like tett på det daglege avislivet. Det vart aldri aktuelt for han å føra redaktørarven vidare. Han fylgde derimot det andre av dei to spora faren hadde gått opp. Han flytta frå Kvam allereie som 19-åring for å på på befalsskulen og seinare studera juss. Sidan vart han mellom anna advokat og domar.

Som liten tenkte han ikkje stort over at heimen hans skilde seg ut.

– Det hadde alltid vore sånn. Eg følte ikkje at det var noko spesielt, seier han.

AS og eigarskap

Faren åtte avisa personleg fram til 1976. Etter initiativ frå sonen vart ho då omorganisert til eit aksjeselskap. Parallelt med endringa vart trykkjeriet på Straumhaugen avvikla, og Øystese Trykkeri AS og Hordaland Folkeblad AS vart deleigarar av einannan. Ei lite rotasjonspresse vart kjøpt, og fram til på 1990-talet vart avisa prenta i trykkjerilokala i Vik i Øystese.

Nils Frode overtok eigarskapen og kjøpte etter kvart ut dei andre or trykkjeriet.

Nils Frode snakka ein del med faren om avisdrifta, og trur faren grubla ein del over kva som ville skje med familieverksemda den dagen han skulle gje seg. Heller ikkje dei to døtrene til redaktøren var klare for å ta over. Løysinga vart å tilsetja ein redaktør utanfrå familien, Olav Lars Bjørkum, med røynsle frå Gula Tidend.

Konstant uvisse

Også Nils Frode vart eldre og byrja etter kvart tenkja på kva neste steg skulle verta. Mest nærliggjande var eit sal, inntil dottera kom på banen. Ho overtok aksjane i 2013. Faren var usikker, slik han for så vidt ofte hadde vore gjennom fleire større og mindre tekniske revolusjonar som stilte nye og kanskje større krav til ei lita avis.

– Eg prøvde å åtvara henne, men ho var genuint interessert i avisa. Det var ikkje noko gale med yrket, men det vart svært usikkert og tvilsame greier som levebrød. Det viste seg å vera ei feilvurdering. Det gjekk godt med avisa, og eg er glad ho ville ta over, seier han.

Ser ein bort frå nokre få lesarinnlegg, har han ikkje skrive for avisa. Og kanskje vert det ein dag ikkje eingong naudsynt å triva til pennen eller tastaturet lenger?

– Eg innbiller meg at ein snart ikkje skriv meir. At ein tek opp eller les inn teksten og får talen i skrift. Og brukar kunstig intelligens til å finpussa.