Fengd av foto, film og fe

Dei siste fem åra har Lilletveit studert i Oslo, Trondheim og Bergen. Då han var ferdig med studia i vår, hadde han fått nok av bylivet. Han sakna fjorden, folket og dyra i Kvam. I sommar flytta han attende til barndomsheimen og småbruket i Ålvik.

– Dreng og frilansar tenkjer eg er ein fin kombinasjon, seier Lilletveit.

Utanfor huset beitar ein saueflokk på 40–50 sauer i haustsola. Det vesle gardsbruket er det mor til Lilletveit som eig, men han bidreg med det han kan og omtalar seg sjølv som avløysar. Med tida skal 27-åringen ta over drifta.

– Me klarar ikkje å sjå føre oss ein tom gard, seier han.

Starta med lego

Lilletveit har funne seg godt til rette i hovudhuset. I den øvste etasjen har fotografen og filmskaparen gjort eit av romma om til eit mellombels studio og kontor. Der oppbevarer han ymse film- og fotoutstyr. Fleire av fotografia hans er stilte ut i rommet.

27-åringen har ikkje meir utstyr enn kva som er naudsynt for å gjera eit skikkeleg arbeid. Når han jobbar med ulike prosjekt, får han god hjelp av vener og kjende. Dei er mellom anna opptekne av å visa at det er mogleg å laga gode kortfilmar, sjølv på eit lågt budsjett, fortel Lilletveit.

Interessa for film og foto byrja spira då han var liten. Som liten gutunge lånte han ofte filmkameraet til mora. Då vart legofigurar og -klossar flittig nytta.

– Då eg var liten, lika eg å putla på for meg sjølv. Eg har alltid hatt ei interesse for å fortelja historier, så då laga eg fleire filmar med lego.

Det menneskelege

Lilletveit har veksla mellom å villa satsa på filming og fotografering. I starten var det film. Etter vidaregåande gjekk han eit år på film og foto på folkehøgskulen på Voss. Der endra retninga seg gradvis då fotografering gav meirsmak. Så gjekk turen til Trondheim og eit toårig studium på Norsk Fotofagskole.

27-åringen har også studert film- og videokunst i Oslo og kunsthistorie i Bergen. Den svenske teater- og filmregissøren Ingmar Bergman, den russiske filmregissøren Andrei Tarkovsky og den amerikanske målaren Andrew Wyeth er nokre av inspirasjonskjeldene hans, fortel han.

Undervegs i utdanninga har Lilletveit gradvis funne sin stil. Mange av fotografia er i svart-kvitt, gjerne med abstrakte motiv, men han er også glad i å ta portrettbilete og bilete av naturen. Han lèt seg fengsla av det menneskelege, fortel den kunstnariske mannen.

– Det er noko fascinerande med eksistensialismen og den indre konflikten i mennesket.

Lilletveit likar også å bruka lys og skuggar til å skapa den rette stemninga, legg han til.

Må knekkja koden

Når ålvikaren tek bilete eller jobbar med ein film, ynskjer han at verket skal formidla små og helst personlege historier. Det kan vera alt mogleg, som til dømes ein bonde eller ein industriarbeidar.

Portrettbilete er både det kjekkaste og skumlaste Lilletveit held på med. Då prøver han å få med personlege trekk, kjensler og tankar i bileta.

– Alle har ei historie. Skal eg ta eit portrett, tenkjer eg: «Kven er personen?» Av og til kan det vera vanskeleg å knekkja koden, men det er veldig moro når eg får det til, seier han.

Mange prosjekt

Den kreative mannen har fleire jarn i elden. Lilletveit er godt på veg med ei fotobok. Henne vonar han snart å vera i mål med. Dessutan held han på med sin fjerde kortfilm. 27-åringen er både manusforfattar, regissør og filmfotograf, forklarar han.

Dei to fyrste filmane til Lilletveit er båe spela inn heime på garden i Ålvik. Planen er at også film nummer tre skal spelast inn i heimbygda. Skal ein laga lågbudsjettfilmar, gjeld det å bruka det ein har, understrekar han.

Ålvikaren seier seg ikkje nøgd med «berre» å halda på med gardsdrift, foto og film. Han har også podkasten «Klassisk» saman med to vener. Dei starta innspelinga våren 2022.

Som namnet tilseier, er det filmar i kategorien klassisk karane tek føre seg. Annankvar måndag gjev dei ut ein ny episode, så langt det lèt seg gjera. Som oftast er trioen samla i stova til Lilletveit og ser film. Når filmen er over, snakkar dei om han og spelar inn ein episode.

– Må møta dei rette

Truleg er det meir krevjande å satsa som frilansar i ei lita bygd enn i ein by, innrømmer Lilletveit. Det krev tolmod å etablera seg i utkanten, seier han. Likevel er han optimistisk. Ein fordel med å vera på bygda er at det er mindre konkurranse enn i byane, trur filmaren og fotografen. Dessutan er det ikkje langt til Bergen dersom det dukkar opp oppdrag, påpeikar han.

Lilletveit likar å leva i noet, og tek ein dag om gongen. Han veit at tilfella fort spelar ei rolle om ein skal lukkast. I bransjen hans handlar det om å vera på rett stad til rett tid, og å koma i kontakt med dei rette personane, forklarar han.

– Folk treng bilete i mange ulike høve. Det er mange moglegheiter. Det handlar berre om å finna kvarandre, seier Lilletveit.

Lilletveit har planar om å spela inn fleire kortfilmar. Dei skal han senda inn som bidrag til ulike filmfestivalar. Dessutan vil han få til filmvisningar i Kvam og omland i løpet av hausten og vinteren.

– Kva er draumen?

– Eg har ikkje bestemte draumar. Dei er støtt i endring. Eg har von om å nå utanom landegrensa, men eg vil ikkje verta kjendis, seier 27-åringen.