Villdriting

Språket endrar seg heile tida. Somme ord forsvinn, medan nye kjem til. Villdriting er nytt, i alle fall for meg.

Me har mange verb som skildrar at kroppen kvittar seg med avfallsstoff. Å gjera frå seg er eit nøytralt uttrykk, medan skita og drita høyrer til den meir fargerike delen av språkregisteret. Desse verba, til liks med substantiva skit og drit, kan brukast i samansette ord, slik som skitkasting, dritsekk og skitsabb. Mange av oss har oppført oss som dritungar, og dritarbeid finst i alle bransjar. Ungdomar har det anten dritkjedeleg eller dritgøy. For å nemna noko.

Adjektivet vill dukkar opp i mange samansette ord, slik som villgeit, villsvin, villbringebær, villkjøt og villmann (har ikkje sett villkvinne, då, forresten).

Kva tyder så villdriting? Eg såg det i eit lesarinnlegg i lokalavisa i Ullensvang. Det seiest at ein folkevald brukte villdriting i den politiske debatten om endringar i infrastruktur og turisme i indre strok. Det er viktig å finna høvelege og presise ord i politikken.

Viss styresmaktene fjernar ferjer, må folk sitja svært lenge på bussen rundt fjorden, og dei kan då få problem med å halda avfallsstoffa sine inni tarmane til turen er over. I verste fall må folk kanskje be sjåføren stoppa slik at dei får gå ut og huka seg ned bak ein busk. Dette vart i det politiske ordskiftet omtala som villdriting. Besto mi kalla det å buksa seg. Uansett, skit la gå.

Villdriting vart òg brukt om cruiseturistar som gjer frå seg bakom ein stein eller traktor, oppi ei blomepotte eller kor som helst når akutt avfallshandtering trengst. Diverre tenkte ikkje Vårherre på å få på plass toalett for ferdafolk når han var i gang med å skapa den frie naturen sin. Det kan me ikkje venta, han hadde mykje anna å tenkja på. No har me i alle fall fått eit ord som skildrar problematikken. Ikkje lite, berre det.

Me nordmenn deler ofte samansette ord i hytt og vêr. Tenk om folk byrjar dela dette, slik at det vert vill driting? Kva vil det då tyda, tru?