Tannsjekk

Eg går inn døra til det altfor kvite venterommet. Det er stille. Alle ventande flakkar med blikket eller rømmer ned i skjermen på mobiltelefonen. Etter den lange konkurransen i vikande blikk kjem tannpleiaren i døra og ropar eitt namn. Ikkje mitt. Så eg får venta litt til.

Når det endeleg er min tur, labbar eg etter tannpleiaren inn på røntgenrommet og set meg i stolen. Ventar på ubehaget. Munnen min er for liten til dei store firkantane. Dei skjer seg inn i tannkjøtet og ganen. Tannpleiaren går ut, trykkjer på knappen og kjem attende for å redda meg frå den ufrivillige fotosesjonen.

Med passe øm munnhole traskar eg inn på kontoret. Stolen kunne eigentleg vore god. Hadde det ikkje vore for at han vert køyrd i ei heilt unaturleg stilling. Hovudet langt bak og nedover, nesten i fanget på tannpleiaren. Der oppstår problemet. Kvar skal eg sjå?

Eg hugsar framleis biletet i taket på den gamle tannklinikken i Norheimsund frå eg var liten. Det var i det minste ein god tanke. Der kunne eg festa blikket for å unngå denne pinlege situasjonen. For meg er det naturleg å sjå på folk, men ingen likar å bli studert når ein arbeider. Det må vera eit mareritt å sitja på den andre sida av munnbindet.

Pleiaren fyller munnen min med instrument. Ein dings for å suga spyttet ut, ein annan for å spyla vatn eller luft inn, og ein spegel for å studera dei gule toppane. Det må pirkast og dirkast. Når kvar krok er kontrollert, er det tid for å pirka endå meir. Tannsteinen skal til pers. Ikkje éin får slå seg til ro i min kjeft.

Når eg ligg der med minst fire ulike duppedittar i munnen, er det ikkje til å unngå at tannpleiaren har behov for svar på fleire spørsmål. Korleis pleiaren tyder dei lydane som kjem ut, veit ikkje eg, men det er truleg eit eige fag i utdanninga.

Takk og lov for at eg endå ein gong får lov til å dra kortet, sjå pengane fly av garde og gå ut med beskjeden «null hull». Så er det i det minste over eitt år til neste gong.