Refleks: Renovering av hovudstaden
Med fare for å trakka nokon på tærne, må eg seia at Oslo aldri har vore min favorittby. Noregs hovudstad, ja. Likevel ikkje min by. Me har eit langdistanseforhold, og kjenslene oss i mellom er heller kjølige.
På grunn av nye omstende har eg den siste månaden aktivt freista å endra mi reserverte haldning til vår einaste storby. Om ikkje lenge flyttar mi einaste dotter, og min fyrstefødde, til tigerstaden for å studera. Eg har lenge prøvd å venja meg til tanken om at det snart vil vera ein ledig plass rundt middagsbordet, at dei livlege diskusjonane no må gå over telefon, at alle dei kjekke ungdomane som jamleg er innom, ikkje kjem innom like jamleg lenger, og at «vetla-tause» no må klara seg utan meg i direkte nærleik. Men det med Oslo kom likevel brått på. Difor har eg starta eit lite tankeeksperiment.
Oslo skal no fødast på ny i mitt hovud og har på kort tid gått frå å vera byen utan særpreg og dialektar til byen med flest dialektar og størst mangfald, frå å ha eit keisamt og einsidig landskap til å vera ein by med mykje sol og lite regn, og frå å vera ein skummel og farleg plass til å vera ein by med herleg leven. Det er jo også byen der det vert fatta viktige vedtak og, sjølv om eg ikkje er nokon rojalist, er Oslo trass alt heimstaden til kongen. Dessutan har eg ei god veninne som uttrykte si begeistring for Oslo spontant og ærleg i ein tekstmelding for ikkje lenge sidan: «Det er kjekt i Oslo! Dei har Yummy Heaven, og Ingis (ei anna god veninne), og Operaen, og Kristopher Schau – eg kan halda på i timevis». Og med det overtydde ho meg.
Etter all denne tankeverksemda gler eg meg til å verta kjent med mitt nye Oslo. Tida er inne for å utfordra vestlendingen i meg. Neste helg køyrer eg og studenten austover for å sjå «nye» Oslo med «nye» augo. Eg satsar på kjekke folk, sol og varme, liv og leven og kanskje eit glimt av kongen. Og eg er trygg på at eg har gjeve byen den «makeover» han treng for at eg skal klara å klippa den seige navlestrengen.
