Pendlarlivet

Dei siste to dryge månadane har eg pendla att og fram frå Bergen til Norheimsund, og eg må seia at eg sit igjen med ei stor respekt for pendlarar som lever på denne måten over mange år. Kanskje eit heilt arbeidsliv. For eg har skjønt at dei faktisk finst der ute.

Min eigen rutine har sett nokolunde slik ut: Alarmen går 05.55 – spurta ut døra 06.10 – rekka bussen 06.25. Det er bekmørkt ute, og det er det for så vidt også når bussen går tilbake til Bergen på ettermiddagen. Eg trur eg knapt har sett sollys sidan september.

Kvelden før lurer eg meg sjølv med at eg i alle fall kan sova på bussen. Men seta er ikkje akkurat laga for å dyssa ein i søvn. Dei er knapt laga for å sitta på, verkar det som. Kvar dag byrjar ein dermed bitte litt bakpå.

Noko av det som fascinerer meg mest, er korleis desse pendlarane klarar å ha eit liv i tillegg. Ein skal jo også helst finna tid og ikkje minst energi til å trena, laga skikkeleg mat og oppretthalda sosiale relasjonar. Ein har kanskje også ein kjærast/ei kone/ein mann og til og med ungar, om ein skulle finna på å ha det, som set pris på det om du ikkje kollapsar på sofaen idet du kjem inn døra. Stor respekt til dei som klarer det.

No føler eg eit visst behov for å moderera inntrykket som teksten gir. Eg lir jo inga naud, og kjem i alle fall fram til Hardanger, som er eit stort pluss. Det er ikkje mange andre stader som er verdt pendlarvegen.

Det finst definitivt større problem i verda, men noko må jo også me i Noreg ha å klaga på. Uansett har jo «problemet» også ei openberr løysing: å flytta.

Me får sjå. I mellomtida går det mot lysare tider. Snart kan skiene forhåpentlegvis bli med på bussen og opp på Torefjell etter jobb.