Minneord om Anita Riise

Det var med stor sorg me fekk meldinga om at vår gode kollega Anita gjekk bort måndag 14. oktober.

Anita vaks opp i Strandebarm, men reiste ut i verda då ho skulle utdanna seg. Ho var innom høgskulane i Sogn og Fjordane, i Bodø, i Trondheim og i Bergen og samla seg vekttal i bøtter og spann. Ho var glad i kunnskap og slutta aldri å etterutdanna seg. Mange skular, både i Trondheim, Rogaland og Kvam, fekk nyta godt av hennar kunnskap nokre år.

Etter mykje raksing i vårt vidstrekte land vart Anita til vår glede ein del av kollegiet på Strandebarm skule i 2008. Ho kom flyttande frå Oma skule saman med både lærarar og elevar derifrå. Anita hadde på den tida etablert seg på Ljones saman med Bård, Bjarte og Bernhard.

Anita har frå fyrste time i klasserommet vist seg som den mest stødige, kunnskapsrike og strukturerte læraren ein kan ha.

Om du var ny eller gamal kollega, erfaren eller nyutdanna så tok Anita seg alltid tid til deg. Ein kunne alltid spørja Anita om råd, og det var alltid hjelp og gode råd å få.

«Alt går! Berre gje meg litt tid, så finn me ut av det.»

Anita var den som gjerne lytta meir enn ho diskuterte, men som til slutt kunne ta ordet og konkludera med få, kloke og viktige ord.

Ho var observant og tolmodig. Ho var tydeleg og rettferdig.

Mange av oss har vore så heldige å få vera kollega med Anita gjennom mange år. Me lærte henne å kjenna som ein ekte og jordnær person. Ho var påliteleg og full av god humor, med glimt i auga og alltid med ein snerten kommentar på lur. Ho var arbeidsam og kunnskapsrik, dedikert og profesjonell. Jobba du med Anita, hadde du ikkje berre ein god kollega. Du hadde også ein god ven. Det kom ei eiga ro saman med Anita – lite «sjau» og uorden rundt henne.

Vel – ein plass kunne det likevel henda at det kunne sjå ut til å vera uorden – og det var på skrivebordet hennar. Men med sitatet «Somliga påstar att den som har oordning på sitt skrivbord har det likedant i sitt hovud. I så fall undrar jag hur det ser ut i hovudet på den som har tomt på skrivebordet» slo ho ihel ein kvar diskusjon om nødvendigheita av å ha det ryddig på skrivebordet.

Anita arbeidde flest år på mellomtrinnet. Mange elevar vil minnast matematikktimane hennar – spesielt terping på gongetabellen. «Kva blir sju gonger åtta? Det er vanskeleg å håtta. Det er 56.» Anita slutta som regel mattetimen med «linje» – eit spel som repeterer gongetabellen. Repetisjon var ein god ting. Mange elevar sette også stor pris på at ho behandla dei som likeverdige. Det var inga «oppifrå-og-ned-haldning» der. Møtte elevar på utfordringar, var det fast svar frå Anita til elevane at «dette skal me finna ut av, me hjelpest åt». Og så fann dei ut av det saman. Mogelegvis med ei viss styring frå Anita, men det skjulte ho godt.

Som lærarar flest, Anita kunne aldri starta dagen utan ein solid kopp kaffi. Vart det overtidsarbeid, hadde Anita eit ess i skrivebordsskuffa – nemleg sjokolade! Anita har redda mang ein kollega ein sein ettermiddag, ved å syta for at blodsukkeret var i balanse!

Stundom trudde me ho var gift med jobben, men ho hadde også tid til å ta seg av etter kvart tre aktive gutar. Både Bjarte, Bernhard og Brage har vorte køyrde tur-retur Ljones–Strandebarm tallause gonger. I tillegg har ho følgt dei gjennom år med 4H-aktivitetar, treningar, leirar og fjellturar. Ho har stilt opp på sosiale aktivitetar i klassane, stått timevis i ausande regnvêr og strålande sol, heia på fotballspelarar og stått i kiosken på idrettsarrangement.

Det var eit stort sjokk den dagen beskjeden om Anita sin alvorlege kreftdiagnose kom. Skulen mangla plutseleg eit viktig nav. Det vart eit vakuum. Me må i denne samanhengen rosa Anita og Bård for openheita dei viste kring sjukdomen hennar. Anita har delt oppturar og nedturar, fortalt om behandling og prøvd å muntra oss andre opp på sitt eige vis. Alle som har spurt, har fått svar. Humoren hennar var sjølvironisk og svart. Det var ikkje sjeldan ho fyrte av at «det kan du sei det, som ikkje er hjerneoperert!» Heilt fram til i vår har ho delteke på sosiale samkomer i personalet. Det har for oss vore gode stunder. No i haust vart det for strevsamt å vere med. Balansen og førlegheita forsvann litt etter litt.

Spora etter Anita finn me på skulen enno. I avgjerder ho har vore med på å ta. I notat over aktivitetar som me gjentek frå år til år. I blyantskuffer og merkte linjalar. I bilete. Framleis kan me leita etter mapper og dokument med innhald som me veit Anita har laga. Me saknar den trygge, stødige, kunnskapsrike, rause og gode Anita som var ein så viktig del av kollegiet vårt. Og det kjem me til å gjera i lang tid framover.

No tenkjer me på Brage, Bernhard, Bjarte og Bård, og minnest Anita med glede. Me lyser fred over Anita sitt minne.

Noverande og tidlegare kollegaer ved Strandebarm skule