Kvardagskrigen

Eg hugsar ein gong i 2010. Det snødde mykje det året! Altfor mykje heile vinteren. Det var kaldt og snøen låg lenge. Akkurat denne dagen hadde eg vore på jobb på Opplysningen 1881, der eg svara på telefonar og sms-ar om alt mogleg rart. Då eg skulle heim, snødde det framleis så tett at eg nesten måtte ringja 1881 sjølv, for å finna ut kvar bilen var.

På parkeringa stod han, nedgraven i 30–40 centimeter snø. Då var det berre å finna fram den altfor puslete kosten og gyva laus. Eg skyfla vekk snøen så fort eg kunne, medan den himmelske korrekturlakken effektivt forvandla meg til eit vandrande spøkjelse. Fyrst kosta eg bakvindauga, så halve taket, halve frontruta og halve panseret. Etterpå stod den andre halvdelen for tur. Då eg endeleg var ferdig, hadde heile himmelen ramla ned, og den fyrste halvdelen var nedsnødd igjen. Til slutt måtte eg berre setja meg i bilen og køyra. Vegen heim til Steine var like nedsnødd, så eg måtte brøyta meg fram heile vegen heim.

Denne natta har eg tenkt på fleire gongar. Spesielt når eg ryddar. Med to søte, små jenter i huset kan du berre tenkja deg korleis det er. Når ein kjem inn ytterdøra, er det berre å brøyta seg fram mellom sko, jakker og bukser som ligg slengde. Leiker overalt, ein sokk under sofaen, eit pennalhus i trappa, ei bok på badet og ein hårkost som dukkar opp der ein minst ventar han. Og skitentøyskorga som alltid er smekkfull.

Når ein fyrst set i gang med ryddinga, er det som å gå i krigen. Ein må bretta opp ermane og angripa rotet. Det tek timevis om ein har late det gå for langt. Støvsuga og vaska må ein òg innimellom. Altfor ofte, eigentleg. Før eg rekk å landa i sofaen, har golvet fått eit nytt lag med forlagde eigedelar. Når eg endeleg trur eg er ferdig, rykkjer eg tilbake til start. Om lag som å moka snø medan det framleis lavar ned.