Gazas tårer

Minnest me denne filmdokumentaren vist på NRK i 2014?

Det er ikkje lenge sidan, men me menneske har lett for å gløyma – og særskilt hendingar som piner og martrar samvitet vårt. I staden for å ta ei oppgjerd, reinska ut morkne likrestar frå skapet, vel me ofte gløymske eller fornekting.

Årsaka til denne påminninga er at Vibeke Løkkeberg, som stod bak denne dokumentaren, – kjend skodespelar, forfattar, filmregissør, feministisk og politisk filmskapar – fylte 80 år no 22. januar.

Løkkeberg kom sjølvsagt ikkje inn på Gazastripa, men gjennom gode kontaktar fekk ho smugla inn filmutstyr og manus til sine medhjelparar som utførte grovarbeidet – skaffa levande bilete av dei uhyrlege tilstandane som utspelte seg her i jole- og nyttårshelga 2008–2009.

For dei som måtte minnast det, 23. april i fjor hadde eg eit innlegg i HF om denne nyttårsmassakren og den etterfylgjande Goldstone-rapporten.

Løkkeberg hadde griseflaks, filmen kom heilskinna attende, og etter redigeringsarbeid var han ferdig i 2010. Det er ei gruppe palestinske born som fortel om sine inntrykk av det som hende. Innhaldet er sterkt. Det vart brukt fosforbomber, og me ser døde og forbrente born som vert gravne fram frå ruinane, sjukebilar i skytteltrafikk, born som døyr på operasjonsbordet. Me ser bilete av tre små born skotne på kloss hald. Den minste, ein liten toåring, har eit kulehol midt i panna.

Dokumentaren Gazas tårer, vist på NRK i 2014 under ein ny israelsk massakre på Gazastripa – vart ein kraftig knyttneve midt i fleisen for mange, og særskilt for Israels Venner og MIFF – med Israel for fred. Lite gjennomtenkte ukvemsorda hagla frå desse to: vridd framstilling, propagandafilm og sverting av Israel – forventa reaksjonar frå denne leiren.

Filmen fekk fleire prisar, og har vorte kalla den ultimate antikrigsfilm. Diverre er han høgst aktuell også i dag.

Lækjarane Erik Fosse og Mads Gilbert var òg i Gaza i 2008/2009. Dei stod bøygde over operasjonsbordet og gjorde det dei makta for å redda liv. Dei har fortalt om sine opplevingar i boka «Øyne i Gaza». Mange vil ha godt av å lesa denne boka.

Så over til noko anna.

I HF 17. januar seier Peter Nejtek at han ikkje vil diskutera med meg om Gaza.

Det er heilt greitt, men kvifor gjer han seg sjølv så liten at han slengjer ut ein falsk påstand om mitt forhold til Hamas? Kor finn han grunnlag i teksten min for det?

Eg har aldri vore ven av islamistiske Hamas, aldri vore ven av den sionistiske krigsforbrytarstaten Israel – men ein ven av det palestinske folk sidan 1964/65 då eg tenestegjorde i UNEF-styrkane i Gaza.