Fyrstemann til (trede)mølla

No som snøen har lagt seg i store delar av Vestlandet, er det eit par ting som aldri slår feil. Klaging på dårleg brøyting, handling med slalåmhjelm og skibriller på hovudet, og snøjogging. Ja. Jogging i snøen. På isen. Kledd frå topp til tå med dei dyraste treningsklede flyr folk rundt om, den eine meir vaklande enn den andre. Kva er poenget med å trassa liv og helse for å keitete kava seg rundt på is og snø?

For det første er det direkte farleg. Sidan snøen la seg, har det lege tightskledde menn og kvinner strødd rundt alle krikar og krokar.

For det andre går det veldig seint framover? Det må jo maltraktera den gode flyten dei har opparbeidd seg på Strava. Og viss ein ikkje vil lista seg hjulbeint rundt alle parti som kan vera glatte, brukar ein broddar. Berre for å fjerna all tvil om at her skal det springast sakte. Av og til har eg mareritt av folk som kjem pustande og pesande bak meg, som spring litt raskare enn gangfart, og som snublar og raspar opp den svindyre syntetiske jakka på isen full av grus. Det er dei verste nettene.

Eg håpar at denne vinteren kan bli vinteren der ein tar tíl vett og nyttar seg av springing innandørs. Dette blir sjølvsagt eit mindre og mindre problem, all den tid snø om vinteren kanskje høyrer sjeldanheitene til i framtida. Når våren kjem, skal eg sjølv springa hjulbeint og sakte rundt. Men av respekt for legevakta og sunn fornuft sparer eg meg til nettopp våren. Fram til då; fyrstemann til tredemølla!