Brått kjende eg at eg var eitt steg framføre. Det var som om framsteget kom til meg frå himmelen. Ja, eg fekk faktisk ei storfelt kjensle av å vera framoverlent. Ho fekk meg til å fantasera om å vera lokalpolitikar eller kommunebyråkrat. Ja, til og med ordførar kunne eg vera; såpass framoverbøygd og eitt steg framføre oppfatta eg meg sjølv. Eg vart faktisk engsteleg for å snubla i framsteget og stupa i bakken, men slike negative tankar la eg snøgt bort. Positiviteten overtok igjen. På eitt tidspunkt var eg på nippet til å bryta ut i framsnakk.
Fantasiane stogga ikkje. Frå før kjende eg at eg var framme i skoa og at eg allereie sto støtt, med beina solid forankra i ein trygg, visjonær og endringsvillig organisasjonskultur. Eg merka dessutan at eg beintfram var elastisk og fleksibel. Som om alt i meg var tilrettelagt for teknologiske utfordringar og ein velfundamentert avgjerdsvilje som gjev grundige og kvalitativt gode vedtak, i ei verd i konstant omstilling. For ikkje å gløyma tusenårssprang innan kulturlyft. Her skulle alle steinar snuast for eit lokalsamfunn med god folkehelse og ein kommuneøkonomi i balanse, tenkte eg euforisk, der eg no sat i framsetet med handa på rattet og såg rundt neste sving.
Det var noko med det å vera framoverlent og samstundes så godt forankra som gjorde meg dirrande utviklingsorientert. Eg såg jamvel ein lang og positiv utviklingshorisont. I det fjerne, rundt svingen, langt der framme, skimta eg konturane av ei oppsiktsvekkjande framtid. Men eg visste, klok av skade, at innsatsfaktoren må vera høg for å nå dit. Det nyttar ikkje å bretta opp ermer, eller armar for den saks skuld, utan å leggja til grunn hardt arbeid og raus investeringsvilje. Men for all del, ikkje noko av dette kjem utan transparente, inkluderande og demokratiske prosessar. Det er dessutan umogleg å finna harmoniske løysingar og avbøtande tiltak utan dei. Me må sjølvsagt sikra god dialog og lytta til alle innspel. Samstundes må me alltid hindra uturvande støy. Og den tverrfaglege innsatsen lyt verta både betre og endå meir fagleg robust. Utelukkande på den måten kan me byggja laget rundt barnet. Og diverse andre lag me må byggja. Det krevst ein heil landsby for å oppdra eit barn, gløym aldri det. Det er godt sagt, det. Og ikkje minst originalt. Eg trur eg skal skriva det i ein powerpointpresentasjon og visa det på veggen i ein budsjettkonferanse ein dag. Kanskje i lag med eit bilete av ein afrikansk landsby som eg knabbar på nettet.
Me kan ikkje berre springa fortare. Me spring for dumt, nemleg. Me lyt springa smartare, og ikkje minst jobba smartare, for å arrestera tidstjuvane. Vidare kjem me ikkje frå at me er nøydde til å vera nyskapande, ha mål, siktemål, hårete mål og, kanskje aller viktigast av alt, eit målretta fokus.
Slik, og berre slik, kan me som lokalsamfunn og region sikra berekraftig, klimavenleg innovasjon og nye kompetansearbeidsplassar som ein del av det grøne skiftet, og samstundes ta vare på kjernefamilieverdiar og kortreiste opplevingar i tilrettelagd nærnatur.
Då, og berre då, vil me lukkast med å skapa bulyst og auka attraktivitet.
Tenkte eg, der eg stod. Framoverlent, framme i skoa, framtidsretta og eit steg framføre.
Så datt eg brått.
