Flyttesjau

Fleire gongar har eg høyrt kjenningar klaga på kor slitsamt det er å flytta. Dei lever i øskjer i mange månader, kanskje opp mot eitt heilt år. Eg har tenkt at dei overdriv. Så gale kan det vel ikkje vera? Dei treng vel eigedelane sine. Det er vel ingen grunn å lata dei liggja i øskjene så lenge, har eg tenkt.

Så feil eg har teke! Etter ein sommar på flyttefot, der eg har innsett at det ikkje berre er ein svipptur å køyra flyttelass mellom Stavanger og Steinsdalen, er eg på det same stadiet sjølv. Vinteren nærmar seg, og eg klarar ikkje finna att vinterklea mine. Ikkje ungane sine heller, for den saks skuld.

Eg anar ikkje kvar dei kan vera. Fleire gongar har eg leita gjennom flyttelasset på garasjeloftet. Kvar gong oppdagar eg nye skattar, eller dei er vel eigentleg gamle. Oi, der var den! Denne har eg sakna! Der har du gøymt deg, ja. Så dukkar dei opp, på ein heilt annan stad enn eg venta å finna dei.

Men det var desse vinterklea då. Eg veit eg hadde ei heil skuffe med hanskar, huer og skjerf, men eg klarar ikkje hugsa kvar dei er plasserte. Eigentleg hugsar eg ikkje eingong kva eg pakka dei ned i. Det eg hugsar, er at det var noko av det fyrste eg pakka ned, sidan det då var lenge til vinteren. No er vinteren komen, og eg skulle gjerne vore varm både på hender og øyre.

Litt verre er det at borna sine huer og vottar truleg har hamna på same plassen. Langt utanfor minnet. Me har flytta inn i eit tre etasjar stort hus med tilhøyrande garasje. Så vidt eg hugsar, har eg ikkje lagra noko andre stader. Men eg byrjar verkeleg å lura.

Nyleg fann eg att ein kasse med ting til kjøkenet. Eg har sakna mange ting som skulle vore på kjøkenet mitt. Det var med stor glede eg opna øskja, for så å oppdaga at det berre var endå fleire ting, som eg eigentleg ikkje har bruk for. Ingenting av det eg har sakna.

Kjende eg treffer på, spør ofte om me er komne i hus. Eg kan stadfesta at det har me framleis ikkje.