Eit par godt slitne sandalar

I år har eg, saman med resten av landet og heile Instagram, vore på noregsferie. Den sorten med stappfull stasjonsvogn, telt, hengekøyer, NAF-bok, stormkjøkken, mangel på dusj og konstant gjørmete fjellsko. Eg kjem tilbake til det med skoa.

På dag tre enda ein tacosaus-på-avvegar-i-kjøleboksen-seanse med at eg sklei i fjøra ved Lovatnet. Eg kjem deg som no smilte litt lurt i forkjøpet og svarar: Ja, eg er god på det. Eg vel også denne gongen å skulda på fottøyet og skulle ønska at eg ikkje hadde bytt ut klatreskoa frå tidlegare same dagen. Fallet resulterte korkje i plask eller publisitet, men ein fot godt planta ned mellom nokre solide fjøresteinar utan sut for sårbare tær. Nokså kort historie endå kortare: Malplassert tånagl. Blod. Au. Heldt hengekøya resten av kvelden.

Det var ni dagar att av ferien og omtrent like mange fjellturar planlagde. Dei einaste skoa eg fekk på meg, var dei same som hadde forårsaka ulukka: mitt godt slitne, fram til hendinga høgt elska, par med Birkenstock-sandalar. Sjeldan har eg hatt eit så komplisert forhold til eit par med sko.

Det var den fyrste heile sommarferieveka eg hadde teke på fleire år, og eg kunne ikkje lata eiga klumsing setja nokon stoppar for den vidare noregnytinga. Eg karra meg opp til Rakssetra over Stryn dagen etter – etter smerta å døma med god hjelp frå overkompensert bruk av venstre legg. Det var då eg skjøna at mine eigne framkomstvanskar ikkje var det største problemet med dei nye fjellskoa.

Blikka var lange og dårleg skjulte, og sokkane i sandalane hadde nok berre ein liten brøkdel av skulda. «Eg veit ikkje heilt kor fjellvande de er, men…», «Litt snø er det, jo. Det kjem litt an på kor gode sko ein har…». Turtipsa var så ladde at eg til slutt ikkje tolte skamma lenger og måtte forklara alt saman. Kvammamålet mitt plar gje meg ei viss godvilje frå turfolk på bygdene, og i alle fall ei forventning om at eg kan eit minimum om å gå til fjells. Det var ikkje mykje til hjelp lenger.

Pensjonistane på Fuglefjellet på Runde var for snille til å seia noko, sjølv om «stien var så godt opparbeidd at ein til og med kunne gått med sandalar». Det var kanskje sant nok, men langt frå tilfellet for stien til Nivane i Ørsta. Stigninga var 30 % på det meste, og underlaget veksla mellom bratt steinur og glatt snøfonn. Birkenstock er kanskje mjuke og gode å laffa i i låglandet, men våg ikkje å tru det same om dei til fjellskobruk. Dei gneg. Dei glepp. Dei sklir, gjev krampe i leggen og forårsakar eit enormt sportsteipforbruk. Det siste stykket gjekk eg berrføtt.

1.812 høgdemeter måtte skoa og føtene tola før eg endeleg kunne ta på meg dei mjuke joggeskoa att. Birkenstock-paret fekk fast plass i tursekken, men fekk liggja. Tånaglen heng framleis på, og føtene har fått eit solid Birkenstock-skille med kvite striper.

På laurdag skal eg gå Besseggen. Eg trur eg tek fjellskoa.