Drapsmaskin

Eg har nett lese ein artikkel om vitskaplege eksperiment i USA som konkluderer med at fisk og insekt har eit høgare medvitsnivå enn ein har vore klar over til no. Hjelpe meg! Skuldkjensle og dårleg samvit kjem veltande. Eg tenkjer på alt eg har teke knekken på utan å ofra medvitet til drapsoffera ein tanke. Oftast har eg tykt mest synd i meg sjølv som har måtta driva med all slag utriveleg avlivingsaktivitet.

Til mi gru innser eg at eg nesten aldri har hatt skruplar med å bestemma kva som skal få lov til å leva og kva som må døy i naturen rundt meg. Mine behov kjem først! Alle andre kryp lever på min nåde. Er dei for mange eller plagsame for meg, vert dei knuste.

I glaskarmen ligg trøytte fluger på rygg og surrar, utfarne etter dagens strev for å overleva. Skal eg drepa dei, eller skal eg snu dei over på magen og skubba dei ut i det fri? Som regel sender eg dei strake vegen til komposthaugen.

Dei sleipe sniglane som ålar seg bortover mot blomepottene, delar eg i to så innvolane (på sniglane, ikkje på meg) tyt ut på begge sider av barkespaden. Regnvêrsdagar når det aular med sniglar, tek eg meg ein runde og sprøyter salmiakk på eklingane. Eg ser at dei krympar seg, men eg har ikkje noko medkjensle med dei eller tankar om at dei kan ha medvit om smerte.

Blenkjande fjellaure, svinga på land etter spanande suling, knekkjer eg nakken på eller dryler mot ein stein for å sleppa sjå dei sitrande dødsskjelva forstyrra appetitten. Vevkoner, som visst nok fører med seg lukke til husa dei buset seg i, knasar eg inni ein papirlommeduk og sender dei rett til BIR.

Plenklipparen freser over veps og humler som ikkje oppfattar faren og kjem seg vekk i tide. Det er eg som styrer dette bråkande drapsvåpenet. Talet på insekt minkar år for år, medan talet på menneske aukar.

Finst det noko som pønskar på å kvitta seg med sånne skapningar som meg, tru?