Djervt og humørfylt

Lat det vera sagt: Eg gjekk til årets revy med ein dose skepsis bygd på enkel logikk. Er russane få, er det gjerne få som syng, dansar og spelar godt. Men det gjekk ikkje mange minutt før gjengen hadde overraska meg positivt.

Dei som har forfatta manuset til «Der ingen skulle tru at russen kunne bu», skal ha skryt. Den raude tråden, ei gruppe turistar – tidvis festleg i seg sjølv – som vert kidnappa av russen og send rundt i Kvam for å studera diverse lokale særtrekk og stereotypar, fungerte greitt som rammeverk. I opningsnummeret med trim for eldre med «Rørsle-Reidun» var den hyperpositive folkehelsekoordinatoren ubetaleleg parodiert av hennar eiga dotter, revysjef Andrine Kjosås. Inngangen lova godt og vart fylgd opp av eit livat songnummer til tonar av Gabrielle.

Dobbeltbookinga som førte til kombinert gravferd og Ballinciaga-konsert på Tyst, med Torbjørn Torsvik som ein fin prestetype, var oppfinnsam. Vorspiel og vinkveld for i tur og orden jenter (med pipestemmegutar i rollene) og mødrer baud på både fleire replikkar og ymse underhaldande dans. Ola (Ågot Sandven Ekaas) som kom ut or skapet – «eg er homofil og køyrer rosa bil» –, retta eit lite spark til dei trongsynte i grendene våre. Og Evelina Bu-Vik må nemnast. I rolla som mellom anna klassisk kvammakjerring med ætteboka som leiestjerne og spastisk, uforståeleg trønder på kjærleiksjakt var ho åleine verd ein god del av inngangsbilletten.

Det var jamt over ikkje veldig langt mellom høgdepunkta som kalla fram låtten. Dei litt pinlege og poenglause avslutningane av sketsjar som gjerne pregar slike revyar, var få i talet. Meir tradisjonelt var omfanget av underbukse- og alkoholhumor, men den slags toler dei som har vakse frå det ein dose av så lenge skodespelet er brukande og det dukkar opp ein og annan snurrig figur. Den tradisjonelle grunnmuren på lokale revyscener, «ta-på-deg-ei-gamal-trøye-og-snakk-breitt», dukkar framleis opp hist og her, men framsyninga ber i seg ein kime av von om at slikt snart kan vera historie. Det vart i det heile teke ein triveleg kveld. Tidvis skratta og applauderte folk så høglydt at ein knapt høyrde instruktør og hjelpar Siriann Lillevik le.

Skal ein amatør koma med råd til andre amatørar, må det vera å finna fram barberhøvelen. Nær to timar, pausen ikkje medrekna, er ein liten halvtime for lenge. Nokre av sketsjane kunne ha vore strokne utan at det hadde vore noko stort tap. Kvaliteten var etter mitt syn betre før enn etter pausen; ideelt sett bør det vera litt stiging i programmet. I tillegg sleit underteikna, sikkert på grunn av elde og tregleik, med å fanga opp ein heil del av det som vart sagt og sunge både på scena og i videoinnslaga. Slik gjekk ein del poeng fløyten. Innslaga på skjerm kunne med fordel ha vore både betre reint teknisk og litt kortare. Og til sist den obligatoriske kritikken: Folk svelgjer greitt ein dose bannskap der han høver og er elegant nytta, men vert det for mange av ukvemsorda, druknar dei i seg sjølve.

Likevel fekk altså skeptikaren seg ein på nasen. Nei, store songarar veks truleg ikkje ut av årets kull. Og ja, dei færraste hadde kome inn på teaterhøgskulen på fyrste forsøk. Slik er det og slik skal det vera i ein russerevy. Men mykje viktigare enn gode stemmer og store naturtalent er mot og innsatsvilje på vegen mot eit sams mål (i dette tilfellet: pengar til blåtur). Og det skal årets minikull jaggu ha: Skuleelevane kasta seg uti det, utan synleg blygsle og nervøsitet, med ei speleglede, eit humør og ein sjarm som smitta den smekkfulle og velvillige premieresalen frå fyrste nummer. Då får me heller leva med at all musikk var av det lånte og kunstige slaget dette året.

Det er monaleg tøffare å ta steget og visa fram noko du ikkje meistrar enn å framføra noko du kan inn og ut. Ikkje berre tok mange det lange steget – dei såg ut til å gjera det med frygd! Om ikkje det òg berre var solid skodespel, då.

Sjå bilete frå framsyninga her: