«Berre nett»

Stadig kjem det artiklar om at alle er avhengige av skjermane på smarttelefonane. Eg trudde sjølv at eg var ein som var ganske god til å leggja vekk telefonen. Eg tok feil.

Tommeltotten og Samsung-telefonen er, oftare enn ikkje, tjue centimeter frå augo. Eg må «berre nett» sjekka. Problemet er at «berre nett» har utvikla seg til «heile tida». Når vêrmeldinga, nyheitene og Facebook er sjekka, skulle eg ha lagt mobilen frå meg. Diverre har smarttelefonen ein magnetisk effekt. Det er som om han seier «ikkje lat meg liggja aleine!»

Freistinga blir for stor. Eg endar opp med å bla gjennom filmsnuttar av komisk dårlege fotballspelarar frå 7. divisjon i England, eller av folk som driv skøyarstrekar med kvarandre. Kanskje har eg lese ein artikkel om at Frank Løke berre er Frank Løke i mellomtida. Truleg har det også kome eit e-postvarsel om at FotoKnudsen har 40 prosent avslag på neste tinging. Kan det verta meir spanande?

I sommar skulle taket på soverommet målast. Senga vart flytta vekk og veggane teipa. Dei neste dagane måtte eg sova på gjesterommet. Då skrollinga skulle byrja, oppdaga eg at det ikkje var stikkontakt nær senga. Krise. Livskrise. Eg vurderte å henta skøyteleidningen i garasjen. Den rekki alle fall bort til senga. Latskapen vann. Telefonen måtte ladast i den andre enden av rommet. Eg vart rastlaus og skjønte ikkje kva eg skulle ta meg til. Tommeltotten rørte seg i lufta utan formål. Håplaust.

Eg fann fram ei krimbok av Jussi Adler-Olsen, «Alfabethuset». Boka var fantastisk.Tommeltotten slutta å røra seg. Telefonen fekk liggja i fred. Eg lånte fleire og fleire bøker. Det var nesten litt koseleg å lesa i sofakroken, på terrassen og i senga. Alt låg til rette for eit nytt og betre liv.

Så vart soverommet ferdigmåla. Stikkontakten var attende under senga. Mobilen låg tilgjengeleg på nattbordet.

Eg kjem aldri til å bli skjermavhengig igjen. Men eg må «berre nett» sjekka.