Allsidig pianist

Dei fyrste melodiane spela han i fireårsalderen. Eit litt seinare minne er ein vals av Frédéric Chopin som han byrja å få taket på.

«English Country Garden» av australske Percy Grainger var det fyrste firhendige stykket han spela, saman med mor Helga eller med pianolærar Helena Solberg. «Toccatina» av Knut Nystedt og «Langeleiklåt» av Geirr Tveitt er andre musikalske minne frå barneåra.

«Femti folkatonar frao Hardanger» 

Rundt tusenårsskiftet var Solsvik musikkstudent ved Griegakademiet ved UiB. Der jobba han med mykje av Geirr Tveitt sin musikk, spesielt dei 50 folketonane frå Hardanger. Arbeidet resulterte i ein dobbel cd med 17 slåttar av Edvard Grieg og alle dei 50 folketonane, spela inn i Norheimsund kyrkje med Vestnorsk plateselskap. Dette vart ein av dei ti mest selde cd-ane innan klassisk musikk det året.

– Eg øvde inn to folketonar utanåt kvar veke. Dette er musikk knytt til stader og tradisjonar her me bur. Eg skreiv ei særoppgåve på gymnaset om stadnamn frå Vikøy til Vesoldo, så i det geografiske landskapet er eg godt kjend. Det resonnerte godt med Tveitt sin musikk og arbeidet med folketonane starta allereie på den tida, saman med pianolærar Geir Botnen, fortel Solsvik.

All øvinga på Tveitt sine parallelle akkordar førte til at strengar på flygelet rauk i større grad enn vanleg. 

– Eg skifta på strengar, og deretter måtte dei stemmast. Heile diskanten var til slutt skifta ut. 

Slik fekk Solsvik innsikt i at det trengst handlag og godt gehør for å stemma eit flygel eller eit piano. 

Musikalsk ungdomstid 

Frå 15-årsalderen fekk Solsvik interesse for å produsera lydinnspelingar. Det fyrste prosjektet var på kassett. Solsvik nytta alt tilgjengeleg utstyr; fyrst vart opptaket gjort på video, deretter vart lyden overført til kassett, og deretter kopiert frå kassett til kassett. Eit par år seinare vart nye musikkstykke festa på minidisk. Seinare vart det mange fleire lydopptak og eige studio.

Solsvik gjekk eitt år på Øystese Gymnas før han søkte seg til Viken musikkfolkehøgskule på Gjøvik. Medan han var på folkehøgskulen, fekk Solsvik også privatundervisning på Barratt Due musikkinstitutt i Oslo. Der øvde han inn mellom anna Griegs e-mollsonate, den einaste pianosonaten Edvard Grieg har komponert.

Musikkeksamenar frå vidaregåande skule tok Solsvik som privatist, det var piano, høyrelære og musikkhistorie, og klassisk gitar som biinstrument. I denne samanhengen møtte han komponist og arrangør Per Indrehus. Han vektla at «arrangering er komponering». 

– Eg har seinare tenkt over dette, ikkje minst i møte med Indrehus sine mange korarrangement og harmoniseringar, korleis ein enkel melodi kan bli ein fullverdig komposisjon på grunnlag av harmoniane og strukturen som er lagd rundt melodien, fortel pianisten.

Solsvik forklarar at å komponera er meir enn å laga ein melodi. Det er å laga det heile. Rytme, harmoniar og alt komposisjonen er sett saman av, er vel så viktig som melodien. Dette er teori og oppbygging bak musikken. 

– Dei 50 folketonane til Geirr Tveitt er eit godt døme på at arrangering er komponering. Når Tveitt skriv «teskjipa», betyr det arrangert.

Studietid i Australia

Solsvik hadde allereie vore ein tur til Sydney under OL i 2000, og visste difor kva han kom til då han tre år seinare skulle studera på Conservatorium of Music. Konservatoriet ligg midt i botanisk hage, rett ved sida av det vidgjetne operahuset. Ingen andre studentar kom frå Noreg, nokre kom frå Tyskland eller USA, og mange frå Asia.

Under utdanninga i Sydney var det mykje meir fokus på kammermusikk og akkompagnement enn i tidlegare studium. Saman med ein fiolinist frå New Zealand og ein cellist frå Chicago etablerte han Orion trio. Trioen spela dei store pianotrioverka av Felix Mendelssohn Bartholdy, Claude Debussy, Bedřich Smetana og Edvard Grieg.

Interessa for teknikk og kva som påverkar klang frå eit instrument, fekk Solsvik tidleg i livet. Han forklarar at eit stort piano har like lange basstrengar som eit lite flygel, men at piano- og flygelmekanikk er to heilt ulike ting. Val av treverk og metall, handverk og konstruksjon er dei avgjerande elementa for eit instrument. I Sydney fann Solsvik det spennande å sjå alle ulike merke og modellar av instrument som fanst på bruktmarknaden. 

– Det var nye variantar av flygelmekanikk og konstruksjon. På konservatoriet var i bruk både Stuart & Sons og Overs piano, begge handlaga av australske produsentar. Eg kjøpte eit Yamaha-piano W202, som også var ein heilt ukjend modell, med ein annan konstruksjon enn det eg hadde sett før, fortel han.

Etter avslutta studium i Sydney gjekk turen til Mo i Rana og eit vikariat som distriktsmusikar. 

– Eg drog frå 30 varmegrader til snøtåke. Yamaha-pianoet ville eg ha med meg heim til Noreg. Etter eit utlegg på 7.000 kroner og to månadar i båt kom det fram til Mo i Rana, og seinare vart det med heim til Vikøy. Pianoet vart etter kvart selt, men er framleis i Hardanger.

Distriktsmusikar Solsvik underviste i piano på kulturskulen og i vidaregåande skule. Som pianist i gruppa KammeRana hadde han konsertar og turnear i Helgeland og Salten-distriktet. Det fanst fleire piano i området, men ingen pianostemmar. Dermed vart enkeltpersonføretaket Kinne Piano etablert. 

Læringskurva innan pianostemming var bratt. I løpet av dei neste par åra hadde Solsvik stemt eit par hundre piano. 

Nyttig spåklæring

I tysktimane på Framnes tenkte Solsvik på at språket var noko han kunne koma til å få god bruk for seinare i livet. Og sant nok; i Tyskland er det tradisjon for piano- og flygelbygging.

Solsvik fekk kontakt med piano- og flygelprodusenten August Förster Gmbh i Löbau, i Sachsen, og har sidan 2009 vore norsk importør av deira produkt. Fabrikken for «kunsthandwerklicher flügel und pianobau» har han vitja mange gongar, og dei fyrste åra gjekk all kommunikasjon utelukkande på tysk, både skriftleg og munnleg. 

– Min skule i regulering av flygelmekanikk har vore ved fabrikken i Löbau. Dei fleste instrument eg har selt, har eg gjensyn med eit par gongar i året, for stemming og vedlikehald. Prisen på piano har meir enn dobla seg sidan 2009, og det går utover salet.

Etter litt over to år i Mo i Rana flytta Solsvik heim og kjøpte bustad i Vikøy. Bustaden som han kjøpte i 2007, er laga av naturmaterialar.

Over tid har han investert i og bygd sitt eige lydstudio. Undervegs har det vore prøving og feiling. Målet har vore eit fint visuelt uttrykk og samtidig eit godt rom for lydopptak. Ei erfaring er at tredimensjonale flater spreier lyd fint og gjev god akustikk. Dette leia pianisten inn på å installera heiltrepanel frå firmaet Admonter Holzindustrie AG, i Admont i Austerrike, i studioet. No er han importør av deira produkt og har i den samanheng etablert eit samarbeid med Asbjørn Eide Snikkarverkstad i Tørvikbygd. 

– Det er ein god match å kombinera Förster- og Admonter-produkt- Dei to produsentane har same filosofi rundt å nytta treverket sine funksjonelle og estetiske kvalitetar og eigenskapar. 

Musikalsk samarbeid 

Studioet i heimen er jamt og trutt i bruk, ofte i samspel med andre musikarar.

Eit samarbeid med fiolinist Tor Jaran Apold resulterte nyleg i utgjeving av albumet «Cinema». Albumet er filmmusikk som til dømes «Gabriels obo» og «Unchained Melody», men skrive i ein stil som ikkje er så notebunden. Dette er den fjerde utgjevinga til desse to musikarane det siste året.

Solsvik har også spela inn eit album med musikk av Gabriel Fauré, i samarbeid med songar Ørjan Hartveit. Solsvik fortel at Fauré var ein komponist som fekk stor betydning for dei som kom etter han, ettersom han utfordra dei tradisjonelle harmoniske mønstra. Fauré har ein felles relasjon med Geir Tveitt fortel Solsvik. I Paris fekk Tveitt nemleg undervisning av Nadia Boulanger, som hadde hatt Fauré som mentor.

Arsen Petrosyan frå Armenia spelar treblåseinstrumentet duduk. Då Petrosyan og Solsvik møttest igjen etter sju år, resulterte det i utgjevinga «oror I sove». I denne utgjevinga finn ein både låtar som «Gjendines bådnlåt» og den armenske låta «Ari Im Sokhak» («Come my Nightingale»). 

– Om det er store geografiske avstandar mellom Armenia og Noreg, er det tydelege fellestrekk i folkemusikken, seier Solsvik.

Musikalsk allsidig 

Musikaren Solsvik fortel at meir enn tidlegare jobbar han på tvers av ulike sjangrar. Korarbeid er blitt ein viktig del av verksemda. Dette starta i Strandebarm Songlag, der Solsvik byrja som dirigent heilt utan erfaring. No dirigerer han også Trengereidkoret og Arna sangforening i Ytre Arna.

Solsvik fortel at det er godt mogleg at ungdomsåra hans i Norheimsund og Øystese Ungdomskor er ei av årsakene til at han driv så mykje med korarbeid i dag.

Oppdrag innanfor reiselivet i Bergen gjev høve til å spela for stadig nye publikum. Desse oppdraga førte også nyleg Solsvik til Adriaterhavet og konsertar på cruiseskip. Han fekk ein halvtime før avreise på seg til å bestemma seg og gjera seg klar. Med notearka i mappe, konsertklede og pass på stell gjekk det greitt, om det var noko hektisk. Andre avtalar måtte utsetjast.

Ein annan noko stressande situasjon var på ein jobb nord i Russland, i byen Syktyvkar. Konserten skulle opna på spektakulært vis ved at flygelet skulle stå bak sceneteppet på den roterande scena og dreia rundt slik at flygelet kom fram. Kinne Solsvik skulle starta konserten. I starten skulle det vera svak lyssetjing. Alt gjekk fint, bortsett frå at lyset var heilt fråverande då scena byrja å dreia, og ikkje kom det lys etter kvart heller. Kinne Solsvik spela fyrste halvdel av stykket «Meinvarnadur» av Geirr Tveitt, i stummande mørke. Heldigvis er det eit musikkstykke det er mogleg å få til å spela i mørket.

Nyleg har Solsvik, i samarbeid med Tor Jaran Apold, gjennomført ein to veker lang turné med programmet «Barndomsminner» i Bergen kommune gjennom ordninga Den kulturelle spaserstokken. I nær framtid vert det lanseringskonsertar for Fauré-albumet, mellom anna i Kabuso i Øystese. Pianisten skal elles spela på Hardanger Musikkfest i august, eit oppdrag med fem ulike konsertar og stor spennvidd i repertoar, både i tid og rom.

Ein viktig del av aktiviteten i Kinne Piano er dei mange oppdraga med stemming av piano, både lokalt og regionalt. Nye kundar kjem stadig til, noko som medfører reiseverksemd i mellom anna bergensområdet, Fusa, Vaksdal og Nordhordland.

Å vera musikar i Hardanger

Solsvik minnest oppveksten i Vikøy med lange, varme somrar. Det var mykje fotballspeling, langrenn, sykling og musikk. Han er eldst av fire sysken, alle med interesse for musikk. 

– Det er energi i å driva med musikk. Det er uendelege moglegheiter for kombinasjonar av harmoniar, melodiar og rytmar.

Solsvik har erfart at for å vera musikar og bu i Hardanger treng ein å arbeida med fleire ulike ting samtidig. Ein treng samarbeidspartnarar og kontaktar, og slik kan alt saman i sum bli noko ein kan driva på med på heiltid. Naturen i Hardanger har vore og er framleis til inspirasjon for mange kunstnarar. 

– Ingenting vert til berre ved inspirasjon, men det er eit privilegium me har.

2025 er fyrste året Kinne Solsvik er utelukkande sjølvstendig næringsdrivande via Kinne Piano, 20 år etter at føretaket vart etablert. No tenkjer pianisten framover og understrekar at ein alltid må prøva å driva det som er nært føreståande så bra som mogleg. 

– Om ein har det som utgangspunkt, vil ein alltid ha noko å byggja vidare på, seier musikaren.