Å tankane falle so vide

Overskrifta er ei lett omskriving av ei kjend strofe frå mellomalderdiktet Draumkvedet.

Assosiasjon kunne kanskje vore nytta i staden, men overskrifta eg har valt, er tydelegare og ikkje minst vakrare.

Det er snakk om tankeflog attende til halvgløymde hendingar som velt ut or minnekista – gøymt bort i ei mørk krå eller på loftet.

Situasjonen i Europa er no elendig, farleg og uforutseieleg, president Putin fortener all kritikk, og våre politikarar all ære for utvist nestekjærleik mot vår ukrainske neste.

Det er faktisk imponerande når me ser den politiske viljen til solidaritet og medkjensle for undertrykte menneske ved å ta dei inn i varmen hjå oss.

Har me alltid vist slik human velvilje overfor menneske som har det svært vanskeleg? Svaret er eit rungande Nei. Både Noreg og våre allierte vener har falle i den eine djupe grøfta etter den andre. Kvifor ikkje då leita fram den nedstøva minnekista for å sjå kva me kan finna? Jo, me finn meir enn nok – det er berre å sortera ut nokre få av dei mindre hyggelege minna det er plass til i eit lite avisinnlegg.

Lat oss byrja i slutten av 2. verdskrigen. Tyskland si tidlegare terrorbombing av London sat sjølvsagt godt i minnet, og 13. til 15. februar 1945 kom hemnen. USA og England teppebomba byen Dresden med kraftige spreng- og brannbomber, det same som Russland gjer i dag i Ukraina. 25000 sivile – eldre menn, kvinner og born – vart sprengde og brende til døds i dette infernoet. Krigen var nesten slutt, her var ingen militære anlegg, bombinga var rein hemn og eit krigsbrotsverk. Våre allierte vart ikkje dømde – dei var nemleg mellom sigerherrane.

I minnekista finn eg Vietnam-krigen, 1965-1975, med Phoenix-skandalen, napalm-bombing, utsletting av landsbyar, My Lai massakren, terrorbombing over Nord-Vietnam, sivile tap ca. 3 millionar, Agent-Orange-eksperimentet (gifta dioxin sprøyta utover store område) og utdryssinga av djevelske klasebomber. Det har kome internasjonalt forbod mot bruk av dette våpenet, som vert klassifisert som terrorisme.

Utanriksminister Henry Kissinger stod ansvarleg for Phoenix- og Agent-Orange – programma, som står i klassen for brot på menneskerettane og terrorisme. Han fekk likevel Nobels fredspris saman med leiaren i Nord-Vietnam, Le Duc Tho, av ein sterkt sløva norsk nobelkomite. Le Duc Tho hadde skamvett nok til å takka nei, det hadde ikkje Kissinger! Den svært svake fredsavtalen desse to hadde underskrive, gjekk sjølvsagt i dass. Men nobelpris vart det, til skam for Noreg.

Så finn eg eit anna minne i kista som ikkje er særleg flatterande for Noreg – minnet om 500.000 irakske småborn som kom under torva i løpet av 1990-åra. Bakgrunnen: Det hadde vore Golf-krig, Saddam Hussein vart skulda for å produsera atomvåpen av USA, han var verdas farlegaste terrorist – her måtte foten setjast ned. Alt var falske skuldingar, men FN vart lurt og godkjende brutale sanksjonar mot eit allereie økonomisk nedkøyrt land.

Statsminister Bondevik og utanriksminister Vollebæk stod fram på TV i 1998 og godkjende handelsboikotten – trass i stor motstand både i Noreg og elles i verda.

5000 småungar døydde kvar månad under heile 90-talet – men moral og politikk er to skilde saker. Våre to kristne politikarar ofra moralen og Jesu verdiar på altaret til vår løgnaktige allierte. Ei stor skam for Noreg!

Elles kom ikkje Bondevik med forslag om ein stille pause i norske skular for å minnast alle desse uskuldige borna. Men heldigvis – det hugsa han etter Twin Towers-angrepet. På langt nær så mange døde som i Irak, men så var dei til gjengjeld både kristne og amerikanarar.

Det er mykje interessant stoff som ligg att i minnekista, Afghanistan og Irak til dømes, men det er ei tid for alt – også for å slutta av. Ei sak kan likevel ikkje utelatast, nemleg dei fire små partia som ynskjer at Kvam heradsstyre oppmodar dei styrande i Oslo å ta til vettet når det gjeld dei fire norske kvinnene og borna i syriske leirar.

I Urix-programmet no 02. februar var konklusjonen klar: Få dei heim!

Ein representant frå FN uttalte: «Noreg bør ikkje snakka høgt om menneskerettar i andre land. Det er hykleri!» Urix hadde prøvd å få utanriksministeren eller andre frå UD til å møta i programmet. Det vart ganske enkelt avslått, så feige er dei! I denne saka fortener våre politikarar strykkarakter. Dei har skjemt Noreg ut lenge nok, dei er ambassadørar for landet med flagget på bringa, og så dreg dei i staden den norske fana etter seg i skiten. Det skal me ikkje lenger tolerera!

Vonar Kvam heradsstyre maktar å forfatta eit brev som er minst like skarpt som det brevet eg sende Anniken Huitfeldt i slutten av oktober i fjor, etter hennar famøse utblåsing på Dagsrevyen 17. oktober. Lukke til!